www.polana.fora.pl

przetłumaczyłem artykuł, który podałem w linkach, może kogoś zainteresuje,

W Służbie Życiu

W ostatnich latach pytanie "jak mogę pomóc ?" stało się znaczące dla wielu ludzi. Lecz być
może jest głębsze pytanie nad którym powinniśmy się zastanowić. Być może prawdziwym
pytaniem nie jest "jak mogę pomóc ?" lecz "jak mogę służyć ?".

Służenie jest inne niż pomaganie. Pomaganie opiera się na nierówności, nie jest relacją miedzy
równymi. Kiedy pomagasz używasz własnej siły by pomóc tym z mniejszą siłą. Kiedy jestem
uważna temu co się dzieje wewnątrz mnie kiedy pomagam, zauważam że zawsze pomagam
komuś kto nie jest tak silny jak ja jestem, kto jest bardziej potrzebujący niż ja. Ludzie czują
tą nierówność. Kiedy pomagamy możemy nieumyślnie wziąść od ludzi więcej niż mogli byśmy
im kiedykolwiek dać; możemy obniżyć ich poczucie wartości, integralności i pełności. Kiedy
pomagam jestem świadoma swojej własnej siły. Lecz my nie służymy naszą siłą, służymy
nami samymi. Kożystamy z całości naszego doświadczenia. Nasze ograniczenia służą, nasze
rany służą, nawet nasze ciemności mogą służyć. Pełność w nas służy pełności w innych
i pełności w życiu. Pełność w tobie jest taka sama jak pełność we mnie. Służba jest relacją
między równymi.

Pomaganie naraża na dług. Kiedy komuś pomagasz on jest ci dłużny. Lecz służenie, jak
uzdrowienie jest wzajemne. Nie ma długu. Jestem tak samo służona jak osoba, której służę.
Kiedy pomagam mam uczucie satysfakcji. Kiedy służę mam uczucię wdzięczności.
To są bardzo różne rzeczy.

Służenie jest również inne od "naprawiania". Kiedy "naprawiam" osobę postrzegam ją jako połamaną,
i jej połamania wymagają mojego działania. Kiedy naprawiam nie widzę pełności w drugiej osobie
i nie ufam integralności życia w niej. Kiedy służe widzę i ufam tej pełności. Jest tym na co
odpowiadam i z czym współpracuję.

Jest dystans pomiędzy nami i tymi, których "naprawiamy". Naprawianie jest formą osądu. Każdy
osąd tworzy dystans, rozłączenie, doświadczenie różności. W naprawianiu jest nierówność
w umiejętnościach, która łatwo może się przerodzić w moralny dystans. Nie możemy służyć
w dystansie. Możemy służyć tylko tym z którymi jesteśmy głęboko połączeni, z tymi których
nie obawiamy się dotknąć. To jest podstawowym przesłaniem Matki Teresy. Nie służymy życiu
ponieważ jest zepsute ale ponieważ jest święte.

Jeśli pomaganie jest doświadczeniem siły, naprawianie jest doświadczeniem mistrzostwa i umiejętności.
Służba natomiast jest doświadczeniem tajemnicy, poddania i szacunku. Ten kto naprawia
ma iluzję bycia doraźną pomocą. Ten kto służy wie że on lub ona jest używana i ma chęć
bycia używaną w służbie czemuś wielkiemu, czemuś esencjonalnie nieznanemu. Naprawianie
i pomoc są bardzo osobiste, są bardzo szczegółowe, konkretne i specyficzne. Naprawiamy
i pomagamy wielu rzeczom w naszych życiach, ale kiedy służymy zawsze służymy tej samej rzeczy.
Każdy kto kiedykolwiek służył poprzez okresy historyczne służył zawsze taj samej rzeczy.
Jesteśmy służbą pełności i tajemnicy w życiu.

Kolejną rzeczą jest że możemy "naprawiać" nie służąc. I możemy pomagać nie służąc. I możemy
służyć nie pomagajac i nie naprawiając. Posunęłą bym się do tego by powiedzieć iż pomaganie
i naprawianie są często pracą ego, a służba pracą duszy. Mogą wyglądać podobnie jeśli spoglądasz
na nie od zewnątrz lecz wewnętrzne doświadczenie jest inne. Rezultat jest również inny.

Nasza służba służy nam tak samo jak innym. Ta która używa nas, wzmacnia nas. Po pewnym czasie,
naprawianie i pomaganie jest drenujące i wyczerpujące. Po pewnym czasie się wypalamy.
Służba jest odnawiająca. Kiedy służymy nasza praca sama nas podtrzyma.

Służba opiera się na podstawowym założeniu że natura życia jest święta, że życie jest
świętą tajemnicą która ma nieznany cel. Kiedy służymy wiemy że należymy do życia i do tego
celu. Fundamentalnie pomaganie, naprawianie i służba są sposobami patrzenia na życie. Kiedy
pomagasz postrzegasz życie jako słabe, kiedy naprawiasz postrzegasz życie jako zepsute.
Kiedy służysz postrzegasz życie jako całość. Z perspektywy służby wszyscy jesteśmy połączeni:
każde cierpienie jest jak moje cierpienie, każda radość jest jak moja radość. Impuls by służyć
wypływa naturalnie i nieuchronnie z tego sposobu postrzegania.

Na końcu, naprawianie i pomaganie są podstawą leczenia nie uzdrawiania. Przez 40 lat chronicznej
choroby pomagało mi wielu ludzi i naprawiało wielu innych, którzy nie rozpoznawali mojej pełności.
Całe to naprawianie i pomaganie pozostawiło mnie ranną w paru ważnych i fundamentalnych miejscach.
Tylko służba uzdrawia.

Bardzo ciekawy artykuł. Wiele słusznych spostrzeżeń.
Mało kto na to zwraca uwagę. Często się słyszy: Tak wiele mu mogłem, a on jest niewdzięczny.
Ten artykuł wyjaśnia takie postępowanie.
Dzięki Zderzak.