www.polana.fora.pl

Ostatni weekend spędziłam z mężem u jego rodziców. Jako, że miał się ulotnić na dłuższą chwilę, a ja zapomniałam książki to SAM wybrał mi coś ze swojej szafy. Przeczytałam pierwszy wers i ryknęłam ze śmiechu:

„Gdy nastał czas mego powrotu na ziemię, Wysłaniec Wielkich Zwierzchników objawił mi, że urodzę się w kraju Kam, a rodzice powitają mnie radośnie, od dawna bowiem byłam z nimi złączona więzami miłości, a miłość i nienawiść najściślej wiążą ludzi na Ziemi; za brata zaś miałam mieć kogoś, z kim już długo wędrowałam po wspólnej drodze.
Kiedy to zostało mi objawione, uczułam ulgę w owym żalu, którego doznają wszyscy, gdy muszą opuścić swą prawdziwą ojczyznę i spędzić nowy dzień żywota wśród mgieł tej ziemi, zyskałam bowiem nadzieję, że będę miała bliskich towarzyszy na moim wygnaniu.”

Zabawne jest to o tyle, że pamiętam jak jeszcze parę miesięcy temu (teraz jego nastawienie bardzo się zmieniło) mąż bojąc się o mój stan „psychiczny” pilnie zaglądał mi przez ramię, nadzorując czytane przeze mnie książki i wyrażając głęboką dezaprobatę widząc lektury na TEN temat. Po moim reakcji, od razu zakumał pytając: „Co? Znowu o duchach?” Jak mu przeczytałam powyższy fragment aż sam nie mógł ze śmiechu nad swoim wyborem książki dla mnie Smile

A tak swoją drogą, książka napisana w prosty sposób, powiedziałabym, że trochę trywialna, ale choć zdążyłam przeczytać zaledwie ze 40 stron, to znalazłam tam mnóstwo historyjek, opowieści, które w pewien sposób przypominały to wszystko, o czym i my tu mówimy Smile

Może jutro wrzucę jeszcze jakiś fragment – nie chcę zniechęcać Ewki F. długimi postami hehe Wink

zabawne.
Ci nasi Panowie z czasem się przyzwyczajają do naszych dziwactw i staje się to dla nich normalne i nam przypisane Smile

Kiedyś na spacerze zobaczyłam człowieka który szedł na przeciw mnie lecz z daleka, zerknełam na sekundę na psa idącego obok mnie i na drogę -facet zniknął. Generalnie to się zmył z powierzchni ziemii bo na prawdę nie był wstanie nigdzie pójsć tak abym tego nie zauważyła.
Mój partner oczywiście nic nie widział ale spojrzał się na mnie tak że zapaliło mi się czerwone światełko- uważaj co mówisz ! Smile

Od tego czasu wydarzyło się tyle dziwnych sytuacji w naszym życiu, domu, miał też tyle dowodów na moja intuicję (nigdy w karty nie wygrywa ze mną jeśli się skupię na grze) że teraz chyba nawet wierzy
w te moje dyskusje o duszach i snach.
Muszę powiedzieć że teraz w końcu ! mnie słucha! Smile

Figa ale muszę powiedzieć Tobie że po przeczytaniu kilku linijek tej książki jaką nam tutaj zapodałaś- ja bym dalej jej nie czytała Smile

Nie czytałabyś dalej? Dlaczego? Smile

strasznie biblijny styl pisania jak dla mnie:)

hahahaha tak na to nie spojrzałam Smile

Książka jest historią opowiadaną przez córkę faraona Egiptu, stąd może ten patos... ale faktycznie, sam styl jest bardzo prosty, jednak zaskoczyły mnie w wielu historiach zawoalowane elementy, które my tu poruszamy i tak jakby nagle mnie dosadnie walnęło: "kurcze, to faktycznie nie jest dzisiejsze odkrycie! Wiem, wiem, pewnie, że nie dzisiejsze, ale czytając to w ksiązce fabularnej dziwnie to brzmi... Smile

a ja bym chętnie przeczytała....zapodaj jeszcze kilka linijek a jak sie spodoba,to poprosze o tytuł... Smile

hm...przeczytałam Egipt i już mnie cofneło Smile

Wedle życzenia Smile

„… Neja (starszy brat bohaterki) zapytał ojca, jakim znakiem pisarskim wyraża się tę część ducha, która obejmuje pamięć. Ojciec wziął z rąk Nei trzcinkę i narysował dzban…
- Bo dzban zawiera płyny, które z wszystkich ziemskich substancji najwięcej podobne są do tego, co nie ma ziemskiej formy. Gdy człowiek rodzi się po raz pierwszy, dzban jego pamięci jest pusty; stopniowo przez wiele żywotów wypełnia się. Z początku wiele jego zawartości należy do Ziemi, a woda w dzbanie jest mętna. Później te pierwiastki, które nie są cząstką doskonałości bożej, jeszcze mącą czystą wodę dzbana. Ale, w miarę jak duch się oczyszcza z naleciałości Ziemi i zyskuje wszelkie doświadczenie, mętna woda staje się przezroczystą i w końcu wygląda tak, jak gdyby dzban wypełniony był płynnym światłem. I to nazywa się maat czyli „prawda”, albowiem prawdą są owe przymioty pełne blasku, które pozostają, gdy duch wyzwolił się z więzów Ziemi i może przeprawić się w Łodzi Czasu”.

Haha czyli to nie patos, ale wyczuwany Egipt Cie odrzucił Wink

coś na rzeczy w tym co piszesz jest Smile

A jaki tytuł ma ta 'przypowieść' ? Wink

Kurcze, zapomniałam ją zabrać, podam jutro tytuł tej jakże "uduchowionej" przypowieści Wink

oO Egipt

a mnie nie odrzuca ja uwielbiam Egipt i coś mnie do niego ciągnie.
Czekam również na tytuł Very Happy

Korna ja też kocham Egipt lecz ostatnio miałam go zbyt dużo -i to z przymusu Smile

z tąd niechęć lecz zapewne tylko chwilowa Smile

Książka nosi tytuł "Uskrzydlony faraon", a jest autorstwa Joan Grant Smile