www.polana.fora.pl

Czy jest łatwiejsze chorowanie z miłości od chorowania na brak miłości?

obudziłam się z takim pytaniem, więc zapewne spędzę cały dzień na przemyśliwaniach.

Zależy, z jakiej perspektywy spojrzysz. Indywidualnie będzie zależało od tego, jakim jest ten, który "choruje". Spoglądając ogólnie, z szerszej "wieloosobowej" perspektywy między "chorobami" z pewnością można by postawic znak równości.
Natomiast samo określenie "choroba" świadczy o deficycie, dlatego można stwierdzic, że w obu chorobach przyczyną jest nic innego jak brak miłości mimo, że w przypadku jednej chorujemy jako dawca a drugiej jako biorca. Ukazuje się nam w tym momencie brak równowagi, stąd uważam, że miłośc, ta prawdziwa, bezwarunkowa i absolutna, zaistnieje w punkcie w którym zrównoważy się akt dawania i brania.
Paradoksalnie jedynym lekiem jest więc miłośc, jest ona też odpowiedzią na każde pytanie, Twoje Mgiełka również.

Chorować z miłości to zadeptywanie tej miłości. Jako tylko dawcy - bardzo trafne spostrzezenie Aniu - depczemy w miejscu, czesto przebywajac w wymyslonym jakims obrazie, kiedy ten nie daje nam nic, to wskakujemy w nastepny obraz, wyssiemy sie do suchej nitki i przychodzi przyslowiowy moment "uschnać z miłości", a pozniej to juz niedaleko do obsesji na punkcie nieobecnego odbiorcy.

Chorować z braku milosci, uważam, że daje nam wieksze pole do popisu poprzez szukanie miłości, daje nam wiecej wolnosci do tego, aby jej szukac. natomiast w tym stanie może tez nastąpić "zamknięcie" na temat.
O wiele latwiej jest móc spojrzeć na odbiorce naszych uczuć, niż spojrzeć z pola chorować z miłości, bo ta zanim odpuści, to możemy pare miłości przeoczyć.

Czy chrować z miłości, możemy nazwać zauroczeniem?

Ani jedna, ani druga choroba nie nastąpi kiedy nauczymy się kochać wszystko i wszystkich. Spotykasz obcą Ci osobę wysyłasz w jej kierunku strumień prawdziwej miłości niczego od niej nie oczekując. Przesyłasz w tym momencie szczery uśmiech.
Widzisz kogoś zasmuconego, np. w parku na ławce podchodzisz do niego i obdarowujesz go kilkoma ciepłymi słowami pełnymi miłości i znowu się do niego uśmiechasz. Gdy taki człowiek poczuje się przez parę sekund szczęśliwy z Twojego powodu odczujesz odwzajemnienie miłości w swoim sercu. Chwila bez cenna Smile

. Kiedy łapiesz doła stajesz na palcach, wyciągasz wysoko ręce do góry jakbyś wieszała pranie, zamykasz oczy i wyobrażasz sobie jak słońce świeci Ci na twarz. Odczuwasz jego ciepło. Wtedy żadna z powyższej choroby nie będzie miała szans zaistnieć.

Pisałaś posta, gdy w między czasie go edytowałam Smile

Miłość...
Prawdziwa miłośc(mam na myśli zjednoczenie duchowe)to taka gdzie znikasz Ty jako Ty.Jest tylko miłość,nic poza tym.Czyli nie ma w ogóle ego.Odczuwamy to jako zjednoczenie/ złaczenie z brakujacą czastką naszej duszy.Tak to czuję i odbieram.
Chorowania z milości nie nazywałabym "chorowaniem". Jest to raczej rodzaj bólu,jaki "fizyczniak" odczuwa w zetknieciu z miłością jako taką. Jeśli nasza samoświadomosć jest bardzo duza, to zdajemy sobie sprawę ,ze ziemska miłosć jest bólem.Bólem z powodu kruchości,tymczasowości i skończoności naszych ciał. W perspektywie zawsze jest rozłąka z Ukochaną Osobą.Głęboko i prawdziwie kochając zawsze cierpimy ,gdyz zdajemy sobie z tego sprawę.

Podziwiam Anioły. Utrzymac naprawde czyste skrzydla, jest trudno.

Anioły maja łatwiej niż ludzie:))))

A my się pakujemy do szpitala....

a ja uważam, że zawsze lepiej chorować z miłości Smile

zresztą o jakim rodzaju choroby mówimy?
zawsze lepiej jest czuć, nawet gdy są to uczucie niedoskonałe, niż nic nie czuć...
w myśl zasady: "Czuję, więc jestem..."

wtedy to już nie jest miłość Wink