www.polana.fora.pl

Witam,
to tez skopiowalam w celach naukowych.

Odzyskanie: Akt umiejscowienia i nawiązania kontaktu z niefizycznym człowiekiem, który utknął w którymś z obszarów świadomości oraz przeniesienie go z Focu-sa 23 przez Focus 26 do Focusa 27. Odzyskania są narzędziem nauczania wykorzystywanym w programie Linia Życia, dzięki nim bada się również świat Życia po Śmierci.

Dzień Dobry (takie polskie ALOHA)

W innym miejscu w internecie zadano mi poniższe pytanie i pomyślałem iż warto aby te cytaty znalazły się i tu na stronie

Dosyć czytelnie jest to wytłumaczone w PODRÓŻACH W NIEZNANE - pierwszej książce Bruce Moena gdzie w rozdziale czwartym Linia Życia
od str.122 czytamy:

„Czym jest Odzyskiwanie?
(...)
Podczas naszej sesji nauczyciele omawiali szczegóły dotyczące tego, czym jest odzyskiwanie, czego mamy się spodziewać i co robić.
Fokus 23, przypomnieli nam, jest poziomem świadomości, na którym przebywają niedawno zmarli. Niektórzy z tych ludzi nie wiedzą jeszcze lub wciąż nie zaakceptowali tego, że nie należą już do świata fizycznego. Niektórzy mogą być świadomi faktu swej śmierci, lecz nie chcą lub nie potrafią porzucić pewnych aspektów świata fizycznego. W każdym z tych przypadków, jednostki te, pozostają wyizolowane i samotne w Focusie 23. Chodzi o to, że tam utknęli. Utknęli, ponieważ nie potrafią, nie są na tyle silni, aby przejść z Focusa na poziom wyższy. Nauczymy się teraz jak odnajdować ludzi, którzy utknęli w Focusie 23, skierować na siebie uwagę i przenieść ich do Centrum Przyjęć w Focusie 27.

Towarzyszyć nam będą, wyjaśniono nam, Przewodnicy, którzy również są zainteresowani tym, abyśmy się tego nauczyli. Przewodnik zajmie się przeniesieniem nas do Focusa 23 i skieruje nas ku osobie, którą mamy odzyskać.

I tu zaczyna się ten aspekt procesu odzyskiwania, którego z początku nie rozumiałem. Mogłem pojąć to, że w świecie niefizycznym mogą być jacyś Pomocnicy lub Przewodnicy. Mogłem pojąć to, że ci Pomocnicy byli, być może, istotami ludzkimi, które kiedyś żyły fizycznym życiem na Ziemi, a teraz żyją w rzeczywistości niefizycznej. Moje wykształcenie religijne zdobywane od najwcześniejszych lat dzieciństwa, mówiło o istotach nazywanych Aniołami, nie było mi więc trudno przestawić się na nazwę „Pomocnik”. Ale nie mogłem pojąć dlaczego to nie owym Pomocnikom, a właśnie mnie, jako żywemu człowiekowi, łatwiej było zwrócić na siebie uwagę niedawno zmarłych. Nasi nauczyciele powiedzieli nam, że było to dla nas łatwiejsze, ponieważ wciąż żyjemy w świecie fizycznym, a Pomocnicy nie. Ludzie którzy utknęli w Focusie 23 zwykle zwracają uwagę na poziom rzeczywistości świata fizycznego – nasz C-1. Często wciąż widzą i słyszą to, co się dzieje w świecie fizycznym, co tylko powiększa ich zagubienie i niezrozumienie ich własnej sytuacji. Ich proces myślenia, nawet na poziomie podświadomym, przebiega w kategoriach świata fizycznego. Wciąż zachowują się tak, jakby żyli w świecie fizycznym. Wciąż chodzą zamiast latać, podświadomie akceptują istnienie siły ciężkości, mimo tego, że w świecie niefizycznym grawitacji nie ma. (...) To wywiera subtelny, lecz potężny wpływ na ich świadomość.

Istoty niefizyczne, czyli Pomocnicy, nie istnieją na ich poziomie świadomości. Tak więc osoba, która utknęła, nie widzi ani nie słyszy Pomocnika (albo Przewodnika, albo Anioła, jeśli taka nazwę wolisz), który próbuje jej towarzyszyć. Do osoby, która utknęła, Pomocnik jest jak duch dla nas żyjących w świecie fizycznym.

My, którzy wciąż posiadamy ciało fizyczne, nawet kiedy skupiamy uwagę na poziomach niefizycznych, wciąż częściowo pozostajemy świadomi naszego fizycznego poziomu. Dlatego i ja, i ktoś, kogo spotkam na poziomie Focusa 23, będziemy po części świadomi i skoncentrowani na rzeczywistości świata fizycznego. Osobie, która utknęła wydają się czymś rzeczywistym, co da się słyszeć i dostrzec. Mogą więc po prostu podejść do takiej osoby, przedstawić się i porozumiewać się z nią na poziomie świadomości, na którym oboje istniejemy. Tak więc, łatwiej jest mnie niż Pomocnikowi nawiązać pierwszy kontakt z kimś, kto utknął w Focusie 23. To właśnie jest rola, jaką ludzie fizycznie żywi wypełniają w procesie odzyskiwania.
(...)
Podczas sesji, nauczyciele wciąż podkreślali, że odzyskać możemy wszelkiego rodzaju ludzi: przyjaciela, krewnego, nieznajomego, a nawet część siebie samego. Za każdym razem, kiedy wspominali tę ostatnią możliwość, widziałem obraz Dysku i zastanawiałem się , czy to istotnie może się zdarzyć. Po zakończeniu sesji, wszyscy udaliśmy się do naszych pomieszczeń CHEC, aby po raz pierwszy spróbować odzyskać.
(...)
Podczas sesji opowiedziałem wszystkim to, co zapamiętałem z mego doświadczenia z Billem. Większość wydała mi się dość naciągana.
(...)
Podczas sesji większość uczestników programu również mówiło o odzyskaniach. Czułem zazdrość, kiedy słuchałem tych, którzy opowiadali, że ich przeżycia były trójwymiarowe, kolorowe i na dodatek stereo. W porównaniu z nimi moje własne doświadczenia wydawały się dość blade. Ostatecznie czułem tylko jakieś wrażenia, a rozmowę najpewniej wymyśliłem sobie. Prawda, niektóre rzeczy zdarzyły się dość nieoczekiwanie. A jednak, wciąż byłem raczej przekonany, że wszystko sobie wymyślam. Powiedziałem sobie, że po prostu mam niezłą wyobraźnię.
(...)
Zastanawiałem się, ile jeszcze małych dzieci utknęło w Focusie 23, ponieważ nie chciały nigdzie iść z kimś obcym. To Darlene podpowiedziała mi, jak należy postąpić w takiej sytuacji w przyszłości. Stwierdziła, że większość dzieci ma już jakąś wiedzę religijną i to chyba można by wykorzystać.

Ben, jedyny czarny uczestnik naszego programu, zauważył, że część tego, co opowiadałem pasuje do przeżyć z jego własnego dzieciństwa. Wyraźnie czuł, że w Focusie 27 próbowałem odzyskać część jego samego. Ten koncept wciąż był mi obcy, a na dodatek wciąż nie pozbierałem się z emocjonalnego szoku, aby zwrócić większą uwagę na jego słowa.

Później tego wieczoru zacząłem się zastanawiać, czy to naprawdę możliwe, że nasza jaźń dzieli się na części i niektóre z tych części gubią się gdzieś po drodze. Koncept odzyskiwania części siebie samego wciąż brzmiał w moich uszach dość dziwnie.

Tej nocy, robiąc notatki w moim dzienniku, uświadomiłem sobie, że większe trudności z odzyskiwaniem Benjego były częścią programu. Odzyskanie Billa było proste: musiałem go tylko poprosić, aby poszedł ze mną, co zrobił bez oporu. Mary White musiałem już przekonać, że w nowym miejscu będą ludzie, z którymi będzie mogła rozmawiać i dzięki temu skończy się jej samotność. Dopiero wtedy poszła ze mną. W przypadku Benjego tak bardzo zaangażowałem się emocjonalnie, że nie potrafiłem wykorzystać logiki. Zdałem sobie sprawę z tego, że część programu Linia Życia obejmowała nauczenie się utrzymywania emocjonalnego opanowania i podczas, i po odzyskaniu. Nie udało mi się to z Benjim, a pisząc o nim czułem, jak oczy mnie piekły, kiedy myślałem o tym, że zostawiłem go samego w Focusie 23.
(...)
str.161
Po powrocie z Linii Życia, w piwnicy mego domu, zbudowałem mniejszą wersję pomieszczenia CHEC, gdzie mogłem spokojnie przeprowadzać dalsze doświadczenia. Nie było to nic szczególnego, po prostu niewielka, zamknięta przestrzeń, w której umieściłem gąbkowy materac, koce i izolację dźwiękową. Moja żona martwiła się, że padłem ofiarą jakiejś dziwnej sekty z Wirginii, a ja realizowałem moją obsesję poznania prawdy.
(...)
str.288
Poziomy Focusów Linii Życia

Organizując program Linia Życia, Monroe i pracownicy Instytutu zdefiniowali poziomy Focusów, które odkrył, oraz opracowali wzorce dźwięków Hemi-Sync, aby ułatwić badania innym. Te poziomy Focusów, opisane poniżej, służą jako punkt wyjścia do zrozumienia struktury i zasad istnienia Życia po Śmierci w Nowym Świecie. Opisy te zostały zaczerpnięte z cytatów pochodzących z książki Roberta Manroe, pt. Najdalsza podróż.”

Pozdrawiam
Zbyszek