www.polana.fora.pl

Nie wiem dlaczego ale gdzie się nie odezwę to jestem atakowana za swoje odmienne zdanie. Zawsze wyrażam się z szacunkiem do drugiej osoby ale to nie stoi na przeszkodzie, żeby mnie obrażać i poniżać. Jestem nierozumiana, a ci którzy mnie rozumieją, ignorują mnie... Nie ma ani pół osoby, która by pomogła mi poczuć się lepiej, że nie jestem sama. Póki co mam 31 lat, założyłam rodzinę a i tak czuję jakbym była jedyną myszą na planecie kotów, a wiadomo co koty robią myszom. Wolałabym się obudzić na bezludnej planecie... Trwa to już tak długo, że to uczucie osamotnienia wywołuje u mnie silny fizyczny ból, taki ucisk na klatkę piersiową jakby ktoś mi na niej usiadł. Czuję, że zaraz wpadnę w panikę ale nie wpadam tylko tkwię w tym stanie beznadziejności... I nie chodzi mi o tych hejterów bo ja wiem, że ja mam swoją prawdę, a oni swoją i nie próbuję im wmówić na siłę swojej prawdy. Ja tylko utknęłam w błędnym kole bo usilnie próbuję znaleźć chociaż jedną osobę na tej planecie z podobnie otwartym umysłem, która będzie się ze mną "kłóciła" z kulturą. Tutaj też pewnie będę źle zrozumiana ale co mi tam... albo w końcu coś się zmieni albo organizm nie wytrzyma.

A było już tak dobrze, czułam że siły mi wracają, stałam się na powrót optymistką i wszystko runęło bo znowu widzę coś czego jako optymistka unikałam.

A co do poprzedniego posta, że czułam stres to już wiem co to było. Umarła babcia mojego męża.