www.polana.fora.pl

Pamiętam jak Conchi zaproponowała mi Waszą polanę... Musiało upłynąć trochę czasu zanim się zdecydowałam Was odwiedzić. Musiałam przeżyć parę zdarzeń, aby uświadomić sobie, że przed potrzebą kontaktu z bliskimi nie mogę uciec.

Zapewne zastanawia Was to kim jestem? Jestem osobą, która jak wielu z nas szuka kontaktu z osobami, które wciąż kochacie, jednak sytuacje życiowe sprawiły, że nie możecie być z nimi fizycznie. Każdy z nas kogoś traci... W swoim krótkim życiu ja również straciłam najcenniejsze osoby w moim życiu. Straciłam mamę, tatę i dziadka. Straciłam osoby, które starały się nauczyć mnie czym jest życie. Wpoiły mi zasady życiowe, od tego jak trzymać łyżeczkę do tego jak kochać bezgranicznie i jak iść zawsze do przodu. Pomimo tego, że minęło już ponad 13 lat od śmierci mamy, wspomnienie o niej uczy mnie wszystkiego. Była idealna w każdym momencie swojego życia, w każdej chwili potrafiła znaleźć siłę i iść do przodu z uśmiechem do przodu, nie narzekając na przeciwności losu. Każdego dnia dążę do tego, aby choć w pewnym stopniu być taka jak ona. Mimo tego co przeżyłam w dzieciństwie brakuję mi również ojca, człowieka, który miał twarde zasady w życiu... brakuję tego, aby powiedział "Jak zrobisz krzywdę mojej córce to będziesz miał ze mną do czynienia .." Brakuję go w każdej decyzji podejmowanej przede mnie... Nie wyobrażam sobie dnia w którym mój ojciec nie będzie mógł mnie poprowadzić do ołtarza. Odejście rodziców było ciosem prosto w serce... Całą miłość przelewałam na dziadka, który tylko dla mnie otwierał swoje myśli i serca. Był moim światem... Był człowiekiem, który nie pozwolił, aby ktoś mnie skrzywdził. Po rocznej walce z rakiem, mama zabrała swojego ojca do siebie. Tak naprawdę musiałam zawsze być wsparciem dla reszty rodziny... Nie mogłam nawet dobrze oczyścić serca i umysłu łzami... a tęsknota za nimi do dnia dzisiejszego nie pozwala spokojnie spać po nocach. Tak bardzo pragnę ich poczuć, poczuć chociażby część ich myśli i słów... Usłyszeć odrobinę rad i wsparcia, które tak bardzo mi jest potrzebne. Wszystko co w życiu robię, robię dla nich- dla mojej rodziny, aby przynieść dumę...
Chciałabym prosić o kontakt z tymi osobami, których brak spustoszył moje serca... a które są dla mnie najważniejsze. Nie oczekuję wiele... tylko parę słów.

Pozdrawiam najcieplej jak potrafię,
Basia.

Przeczytalam Twoje slowa i zaczely dochodzic do mnie szepty od Opiekunow i Zmarlych...

... Bo zycie jest wieczne jak trawa i Milosc. Rozwija swoje formy, wydaje owoce i zmienia ksztalty istnienia ...

... Mysmy tez tracili Tych co byli dla nas oparciem. To wpisane jest w ludzka kondycje. Tez staralismy sie zastepowac tych co przeszli juz do krainy bez czasu ... Nie ma wazniejszych i mniej waznych ... wszyscy jestesmy najwazniejsi wnusiu ... Ty tez.

... A jesli chodzi o mnie, to prosze cie, staraj sie bronic twoich najblizszych madroscia, a nie strachem. Tak bylem nauczony, ale to byl blad, ktory musialem tu sobie wybaczac ... Wybacz mi tez prosze.

... Spotkalam tu ich, nie jestesmy tu zostawieni sami sobie coreczko. A dbajac o innych - o siebie dbaj podobnie, bo to sa nasze bledy, gdy stajemy sie kobietami. Ryzykuje sie wtedy pilnie skrywane zgorzknienie.

Pociagnal mnie Twoj tekst Never w przestrzenie pachnace laka i otworzyly sie kolo mnie flety z traw, przez ktore dochodzily do mnie melodie jeszcze i innych glosow mowiacych :
... czlowiek jest jak trzcina - tak slaby i tak silny. Gnie sie pod wiatrami, a potem prostuje. Wichury ja lamia, lecz odzywaja odrosty jeszcze wyzsze potem od roslin matecznych ...
Schodzicie tu na Ziemie jedni po drugich i wracacie spowrotem w podobnym porzadku. Nie ma konca tym czekaniom i radosnym spotkaniom po obydwu stronach...
Az do jakiegos czasu, w ktorym w calosci przejdziemy w inny wyzszy porzadek, ktory rowniez tym wspanialym trzcinom jest pisany.
Badz dobrej mysli, by to kruche swe ziemskie istnienie wykorzystac jak najpelniej, bo po to sie zanurza w tym morzu traw...

Z Miloscia

Jola