www.polana.fora.pl

W prosty nie oznacza płytki, prawda? Wink

Fakt, że jeszcze nie skończyłam czytać, ale tak, pisząc prosty nie miałam na myśli, że płytki. Mam jeszcze kupę książek do przeczytania więc wtedy będę mogła porównywać cokolwiek. Póki co dość dobrze mi się czyta.
A teraz zajmijmy się Lucy w tym temacie, najlepiej Ci, którzy mają jakąś szerszą wiedzę od mojej, aby pomóc jej zrozumieć bądź ukoić choć troszkę jej ból.
Ja o mnie będę pisać w moim temacie.

Tu chodziło o wypowiedź kogoś innego. Pamiętasz? Wink

Mirku, nie rozumiem, po co drążysz pewne tematy, w dodatku w zupełnie nieodpowiednim do tego miejscu. Zgadzam się z Pustą, żeby uszanować wątki, gdzie szukające pomocy osoby piszą o swojej rozpaczy, a nie wciskać tam dyskusji "od czapki".
Tu jest miejsce Lucy i jej brata.

Spokojnie za-tęczą, Mirek tak już ma.

Witajcie,

jak to pięknie zabrzmiało,,,,"miejsce Lucy i jej brata", tak jakbyśmy wciąż byli razem....

znalazłam się na tym forum, ponieważ szukam czegokolwiek, co mogłoby ukoić moja rozpacz. śmierć brata, tak nagła i niespodziewana, zdrowego człowieka jest dla mnie CIOSEM nie do opisania. On nawet nie zdążył zachorować, on po prostu-umarł.

podczytuję forum od kilku dni, nie mam żadnej wiedzy o zaświatach, kontakcie ze zmarłymi, mało tego, nawet nie wiem czy wierzę....być może TAM nie ma nic, poza czarną dziurą, a moi bliscy nawet nie wiedzą, że żyli tu ze mną, po prostu zniknęli.

marzę jednak o takim kontakcie (wiem, jest tu niekonsekwencja, nie wierzę, a chcę...ale od smierci brata w moim zyciu zupełnie brakuje logiki,,,), marzę o jakims znaku, musnięciu ramienia, śnie, czymkolwiek.....

ale nie umiem tego zrobić, albo tego zauważyć, albo tych znaków po prostu nie ma.

wiem, że smierć krążyła dookoła mojej rodziny od początku tego roku, ja cudem przeżyłam wypadek samochodowy, potem nie wsiadłam do tramwaju, który sie zapalił, zaczęłam się bać, że padło na mnie i mam się szykować...dzień wcześnie mój brat był u naszego taty, który spał i brat się czy aby się xle nie czuje, skoro spi w dzień (tata jest po operacji serca). no. a za kilka dzień sam umarł. jak pisałam, musiał być bardziej zaskoczony niż my wszyscy!

oj Grzesiek, daj mi chociaż jeden znak...czuję tylko pustkę, nic więcej.

Lucy, Wy JESTEŚCIE razem Smile

Tylko, że Ty go nie widzisz Smile

Czasami każdego nachodzi zwątpienie i rozpacz, wiem. I wiesz, ja długo, jak Ty, miałam mnóstwo wątpliwości.
Kiedy doświadczałam kontaktów, byłam w stanie wyciszenia, to były chwile, kiedy już nie miałam siły rozpaczać i płakać... Kiedy pojawiała się rezygnacja i akceptacja stanu rzeczy.
Kiedy mamy zajęte myśli jakimiś przyziemnymi duperelami, kiedy gnamy przed siebie, ale także wtedy, gdy zaślepia nas ból i cierpienie, nie czujemy, nie potrafimy odebrać znaków. Ale one są, pojawiają się. Nie zawsze, nie codziennie, nie na zawołanie. Uwierz.
A może Twój brat, skoro, jak piszesz, umarł nagle, potrzebuje czasu, żeby się samemu odnaleźć, bo to dla niego na pewno było szokiem. Musi się odnaleźć w nowej rzeczywistości. To się zdarza, jak ktoś nie jest przygotowany na śmierć.
Bardzo dobrze, że tu trafiłaś.
Koniecznie poczytaj jakieś książki, choćby na początek tę książkę, o której pisali Mirek i Pusta - Pozdrowienia z niebios. A ja osobiście polecam Ci Wędrówkę dusz Newtona, zrobiła na mnie ogromne wrażenie.
Mogę Ci też polecić całkiem nowy film Hereafter.

Ach, i piszesz, że uniknęłaś nieprzyjemnych wydarzeń. Ciekawa jestem, jak to się stało, co spowodowało, że nie wsiadłaś do tego tramwaju?

ech, dziekuję za zainteresowanie i ciepłe słowa, beczę znów.

ja to bym chciała na odwrót-żeby mnie najpierw brat nawiedził, a ja UWIERZĘ...

ale na to wygląda, że nie ma tak łatwo, łatwo się tylko umiera...

nie wiem czy czując sie tak jak czuje, opuszczona, nieszczęśliwa, zrozpaczona, wciąż zaskoczona tym co sie stało, czy w takim stanie będę mogła osiagnąc taki stan czystości, lekkości, uwolnienia, otwartości, nie wiem jak to zrobić, ja przeciez chce rzucać przedmiotami po domu z goryczy....

co do uniknięcia niefajnych wypadków, to pamiętam jego wystraszoną twarz, twarz mojego brata gdy mnie wyciągali z samochodu,,,palił papierosa za papierosem...mogłam wtedy zginąć i dziś nie musiałabym...

a tramwaj, dziwna sprawa...czekałam na swój, ale podjechał jeszcze jeden, który mógł mnie przybliżyć do celu i pomyslałam, wsiądę i podjadę, bo była zima i marzłam. I wtedy mnie po prostu zmurowało, jakby mnie ktos pacnął w głowę i nie wsiadłam. ten tramwaj ujechał kilka metrów na skrzyżowanie i wjechał w niego ciężarowy, a ja tylko stałam i patrzyłam na karetki, krzyk, migoczące światła.

zadzwoniłam wtedy po brata (znów), żeby mnie zawiózł do domu, pamiętam jak powiedział:"dziewczyno, ty już nie wychodz z domu, weź urlop, albo coś, ale niczym już nie jezdzij, chociaż przez jakiś czas..."

no, a w kwietniu poszlam z tatą pierwszy raz w życiu zobaczyć grób mamy mojej bratowej, wcześniej nigdy go nie odwiedziliśmy, zrobilismy sobie spacer w święta wielkanocne, nie wiem czemu, ale bardzo chciałam tam iść...nie wiem czemu tam poszłam, za 5 dni mój brat został tam pochowany...

ach,,,i jeszcze wszyscy dookoła mnie mówią, że moja mama zabrala sobie syna, bo nie mogła zyc bez niego. myślę, że kochała nas po rowno, ale wiem też, że był jej ulubieńcem, taką miłością życia...każdym czynem, spojrzeniem, uwaga widac było, że to ON jest najwazniejszy.
i nic nie dała też znać przed jego śmiercią, snem, niczym.
pogrzeb mojej mamy miał miejsce 6 maja, pogrzeb mojego brata miał miejsce 6 maja.
ot, taka jeszcze refleksja...
chciałabym odwrócić czas do kwietnia, do tego ciepłego dnia kiedy poszłam na cmentarz, kiedy wszystko było jeszcze normalne, a mój brat witał mnie usmiechem na ganku.
gdybym mogła wydarłabym go smierci pazurami, albo oddała życie za niego, ale to wszystko tylko mrzonki zrozpaczonej kobiety...

Lucy-do tej lekkosci, otwartosci- jak piszesz- dochodzi się często poprzez cierpienie,ból,żałobę.
Wiem co to jest rozpacz i bezsilnosć,cholerna bezsilnosć ,ze juz nic nie mozna zrobić choć chciałoby sie zrobić wszystko byle odwrócic bieg wydarzen...
Kochanie większosć z nas tutaj zna ten stan.
Ja tylko apeluje abys nie przestawała wierzyć ,ze Oni są ,istnieją, nie utracili swej tozsamosci,osobowosci...Nie skazuj Ich na niebyt.

A kiedy masz ochote to krzycz, wyj z bólu, wyrzuć z siebie calą pretensje,żal,rozpacz.Tak trzeba.
Każdy przeżywa żałobe na swój sposób,inaczej...

I kazdy potrzebuje innego czasu.

Może coś poczytasz?

Przytulam:)

Taka bezsilność najbardziej otwiera nas na Boga i strumienie Jego miłości.

No tak, tylko, że mnie zamknęła, przed światem, przed ludźmi, a najbardziej przed Bogiem.

Freya to pięknie opisała. Abyś tego doswiadczyla to musisz najpierw w to uwierzyć. Uwierzyc że jest to mozliwe. Ten świat który cię otacza nie jest czymś niezaleznym od ciebie. On reaguje na twoje mysli. One go modyfikuja i zmieniają. Moze tego nie widać od razu i namacalnie ale tak jest. Żyjesz w świecie swoich myśli który sama tworzysz. Jeżeli w cos nie wierzysz to doświadczysz zdarzeń które cie w tym utwierdzą. Freya miała podobne rozterki jak ty po smierci mamy, a zobacz jak teraz pisze. Jak zmieniła myślenie. Porozmawiaj z nią. Very Happy