www.polana.fora.pl

Witaj tu masz tu-na obecną chwilę nie mam pomysłu jak uwierzyć, jak sie otworzyć, spowija mnie poczucie krzywdy i nienawiść-to nie są dobre odczucia. bardzo bym jednak chciała,,,

i ponawiam prośbę o KONTAKT..

Lucy czas i pozytywne myslenie pomoga ci pozbyc sie tych uczuć. Wszystko co nas spotyka jest dla naszego dobra, jezeli oceniamy to inaczej to tylko dlatego że nie rozumiemy tego doswiadczenia w danej chwili. Pozstaraj sie je zrozumieć. Zadawaj sobie pytanie jaki jest cel tego czego doswiadczam i wsłuchaj się w siebie. Odpowiedź przyjdzie, może nie od razu, może nie taka jakiej sie spodziewasz ale przyjdzie. Powodzenia

tak czytam....staram sie jak moge ale na chwile dzisiejsza nie moge sie zgodzic
jak smierc ukochanej dla nas osoby moze byc DOBRA????JAK???
do smierci taty byłam bardzo szczesliwa osoba, rodzina zawsze była dla mnie najwazniesza, zawsze mnie wspierała, rodzice stworzyli mi swiat pełen miłosci,pokazali mi jak zyc, dostawałam od nich wszystko co potrzebne do szczecia i przez towłasnie nigdy nie pragnełam pieniedzy, bogactwa, swiat materialny zawsze była dla mnie z boku..bo miałam wszystko.Potem urodziłam córke i pomyslałam sobie jak pieknie ze dziadkowie beda mogli jej takze przekazac te wartosci, niesttey trwało to bardzo krótko
na chwile obecna nasz swiat przypomina jakis film, kazdego dnia budzimy sie i zastanawiamy kiedy to sie skonczy
przepraszam ale ja nie widze w tym zadnego sensu, zadnego

i tak jak Lusy ponawiam prosbe o kontakt Crying or Very sad

Nie ma sensu fakt, że umierają moje najbliższe osoby. nie mam męża ani dzieci, miałam ukochana matkę i jedynego, ukochanego brata. Nie jest dla mojego dobra ich śmierć, nie będę czekać na objawienie mi tego sensu, bo może ono nigdy nie nastąpić, lub zwyczajnie mi nie odpowiadać.Zawsze wybiore ICH. Nie widzę też sensu mojego cierpienia, zawsze myślałam, że ze względu na bardzo słabe zdrowie, życie pomiędzy szpitalami i ciągłą udręke-wystarczy. ależ nie. Ilość nieszczęść na jedna osobę jest nieskończona. Kiedy mama umierała dosłownie na moich rękach, mówiła, że mam brata...ale on-też umarł...myślałam, że cierpiałam po śmierci mamy, ale ja wtedy nic jeszcze o cierpieniu nie wiedziałam...
nie przekonują mnie tezy, że ból umacnia, że co nas nie zabije,,,,,nieprawda..otóż może zabić. ile jeszcze tego?3 lata temu siedzieli tu oboje, jedliśmy obiad, śmialiśmy się, co mam teraz?-pusty pokój i pustą duszę. w sercu nienawiść.
nie, dziękuję za takie nauki, nie wiem za co mi one.niczego złego w życiu nie zrobiłam.taki jest los, przypadkowy i okrutny.
więc nie widzę sensu, że mój brat już nie może patrzeć na swoje dzieci, nie widzę sensu swoich łez.

przepraszam za ten wyrzut emocji. czasem cierpienie niczego nie może nauczyć, niczego przekazać, bo jest za silne, za długie, lub za duże, a osoba na którą spadło kolejny raz wcale jie musi wstać, może się po prostu zlamać.

Tak Lucy- mozesz do konca swego ziemskiego życia nie zrozumieć sensu tego co się stało.Możesz do końca życia gniewać sie na Pana Boga.
I mozesz w następnych ziemskich zyciach doświadczać identycznego losu jak ten teraz.
Może tak byc.
Az zrozumiesz.

Nasza duchowa lekcja, którą musimy przeżyć,przerobić trwa tak długo aż zrozumiemy.
Wieczność ma czas.

"I mozesz w następnych ziemskich zyciach doświadczać identycznego losu jak ten teraz."

serdecznie dziękuję,,,,

Lucy poczytaj trochę o reinkarnacji.
I chociaż zechciej spróbować poszukać sensu w tym co Cie spotyka.
Nie pisze -spróbuj, tylkko zechciej spróbowac, wyraź taką intencję, zrób pierwszy mały krok.

I nie obrazaj sie.
Ja tez swoje przeżyłam.
Na tym Forum raczej nie ma szczęściarzy.

nigdzie nie napisałam, że na tym forum są szczęściarze.

wiesz, ja sensu swojej udręki szukam od 15 roku życia. nie znalazłam wtedy i nie znajduję teraz. jestem dobrym czlowiekiem, zyje z godzie ze sobą, wiem co jest w zyciu ważne, co chcę cenić i na czym się skupiac.

dlatego uważam, że TO cierpienie jest niepotrzebne, zbędnę i nie wszystko musi być po coś. życie jest czasem przypadkiem, zbiegiem wątków, radości i nieszczęśc, gdzie nie panuje żadna równowaga.

reinkarnacja?ok.

ale ja wolę wierzyć, że TAM(cokolwiek to znaczy)-czeka mnie już tylko radość, światło, a nie ciągły mrok.

pozdrawiam

Lucy - po śmierci spotyka nas to, w co wierzymy Smile

Masz pełno prawo do buntu i żalu. Ale uwierz, to wszystko jest PO COŚ.
Wiesz, rozumiem to, że czujesz się opuszczona przez wszystkich - mam podobnie, nie mam męża, dzieci. W maju odszedł ten, którego za późno zrozumiałam, że kocham.
Straciłam Mamę, Ojca, oboje kochanych Dziadków, Ojczyma, moja rodzina była rozbita, było tam widmo alkoholu.
Nie spodziewam się w tym życiu fajerwerków i ekstazy. Ot, taka moja droga, musi mnie to czegoś nauczyć. Nie wstaję rano ze śpiewem na ustach. Jestem trochę schorowana.
Ale wierzę, wierzę, że to minie, że ONI TAM na mnie czekają. Że myślą o mnie, wspierają mnie w wyborach, decyzjach, prowadzą. Słyszę czasem, czuję głos Mamy i mojego J. Wiem, że Ojciec, który cale życie niespecjalnie się mną przejmował, teraz gdzieś tam patrzy na mnie i przesyła mi dobre, teraz wreszcie dobre, wibracje.
Nie darzę ludzi, świata przesadną miłością. Ale staram się postępować tak, jak moim zdaniem powinno się postępować. Jestem w porządku wobec innych.
PO COŚ tu zostałam, coś mam jeszcze do zrobienia. Podobnie jak Ty, kochana Lucy.
Nie jest powiedziane, że zawsze będziesz sama.
Życie NIE JEST przypadkiem. Przypomnij sobie swoją przygodę z tramwajem. W JAKIMŚ celu zostałaś tu. Nie musisz go teraz znać. Ale on jest.
Poczytaj, poczytaj coś. Obejrzyj jakiś film - taki o tych, którzy odeszli, jak kontaktują się z tymi, których kochają. Czytaj forum. Po coś tu trafiłaś. Ja też byłam niedowiarkiem. Już nie jestem.
Lucy, ściskam Cię bardzo mocno. Jak chcesz ponarzekać, wyrzucić z siebie ból, pisz - na forum albo na pw.
NIE JESTEŚ SAMA. Oni są z Tobą. Tylko chwilowo Wasze drogi się rozeszły.

Za_teczą- Kochana-dziękuję.
Nikt tego by lepiej i piekniej nie napisał.
A dlaczego?
Bo pisałaś Sercem Very Happy

Przytulam.

za tęcza...

po coś, po coś, PO CO??????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????

sama, zgorzkniała, zniszczona, nie jestem już tą kobieta, która byłam, która mogła coś dać światu, NIE JESTEM JUŻ NIĄ. Zatem nie widzę powodu tego wszystkiego skoro mnie to zniszczyło i nie nadaję się już do niczego. że może sens tego bezsensu się kiedyś wyda?może, ale może NIE. nie wybiegam już w przyszłość, bo wieczorem rozmawiałam z bratem przez telefon czy idzie rano do pracy, on, że tak. A rano wyjechał na noszach w czarnym worku.

więc mam tylko TU I TERAZ. a moje tu i teraz to piekło i brak sensu.

ale dziękuję Ci za tęczą za taki ciepły wpis....

oraz żarliwie ponawiam prośbę o KONTAKT z moim bratem

Lucy, ja też rano żegnałam Kogoś, kogo już nigdy nie zobaczyłam, życzył mi miłego dnia, a jak wróciłam do domu, to znalazłam tylko list...
Nie wiem, PO CO, nie umiem Ci na to odpowiedzieć, nie wiem też, DLACZEGO.
Te same pytania sobie zadaję.
Cieszę się tylko, że było mi dane znać te osoby. Wiem, że moje życie nauczyło mnie dużej wrażliwości, empatii. Może średnia to pociecha. Ale może dzięki mnie ktoś kiedyś powie, że warto żyć. A może przynajmniej pomyśli, że dobrze, że jestem.
Lucy, w cierpieniu bardzo pomagają zwierzęta, ich niewinne, kochające duszyczki. Wiem, co mówię - z autopsji. Dzięki moim dwóm psom jakoś przewlokłam się przez maj, czerwiec... Wiedziałam, że mnie potrzebują, kochają.
Śmierć J sprowadziła mnie na to forum. Przeczytałam trochę książek, tam znalazłam trochę odpowiedzi. Poczytałam różne historie, pewne rzeczy zaczęły mi się składać w całość. Późno, bo późno, ale może tak miało być.
Lucy, dusze w kolejnych wcieleniach dążą do coraz wyższego rozwoju. Aby go osiągnąć, muszą doświadczać we wcieleniach różnych lekcji. Nie zawsze dobrych, łatwych. Ja przez odejście J upewniłam się, że Tamten Świat istnieje.
Może to znak, żeby zmienić myślenie, postawę wobec świata, nie wiem. Oczywiście, mnie nadal boli. We śnie ubieram choinkę i krzyczę, wołam J. Nie mam pojęcia, jak przeżyję święta, w jakim stanie powitam nowy rok.
Przez to wszystko, co mnie spotkało, wiem jedno - jestem silna. I chyba nie całkiem głupia Wink

Może dzięki temu moja dusza będzie mądrzejsza, kolejne wcielenie łatwiejsze.
Skoro tak bardzo pragniesz kontaktu, to dobrze, to znaczy, że WIERZYSZ, że Brat gdzieś jest. To już wiele.
Wiesz, wyłapuj chwile. To niełatwe. Dwa przykłady moje.
1. Siedzę wieczorem, zrozpaczona i zapłakana, obolała. Zachodzi słońce, piękny letni zachód słońca. Patrzę w niebo. I widzę uśmiechniętą twarz J. Jest szczęśliwy - za życia nie był. WIEM, że to znak, że mam się nie martwić, że trafił tam, gdzie powinien, nareszcie.
2. Wieszam pranie, zamartwiam się czymś, niepokoję. I nagle jakby ktoś mówił mi do ucha: Nie martw się dziecko. Nie trzeba. I to moja Mama. Trudno odróżnić taki głos od natłoku myśli. Ale to się zdarza, trzeba się na to otworzyć. Już kilka razy Mama dała mi jakiś znak, że nie powinnam się martwić.

Posłuchaj, wyłącz się, leż, zamknij oczy, myśl o Bracie. Wyobraź sobie Go, przypomnij. Rozmawiaj z Nim...

Lucy jestes pelna emocji. Aby zrozumieć i doświadczyć tego o czym piszą dziewczyny musisz wyciszyć emocje. Bardzo pięknie to opisala Tęcza, tak to właśnie działa.

wiem, wyciszyc emocje,teraz to nie jest możliwe, ja jestem jeszcze w szoku i czasem śmieję się jak głupia na myśl tego co sie stało. nie wierzę.

dlatego potrzebuję kogoś kto jest wyciszony, ma wiedzę, wiarę, nie jest skołtumaniony emocjami....żeby nawiązał kontakt z moim bratem.

niesmiało będę sie więc TU przypominać...