www.polana.fora.pl

Chcialabym Was poprosic o pomoc w kontakcie z moim tata, zmarl 19.03.2012 r smiercia samobojcza...Tak bardzo chcialabym wiedziec, ze tam jest mu lepiej, ze mi wybaczyl...czuje sie winna jego smierci , zawsze Go bardzo mocno kochalam ale przed jego smiercia nie upewnilam Go o tym nie wsparlam w ciezkiej chwili, przepraszam Tato . Czy pomozecie mi Mu to przekazac ?

Pomozemy wyjsc z bólu i smutku, z poczucia winy tez...
Wiec zapal swieczke Kochana z intencja ciepla i milosci dla Taty.

pozdrawiam
Ewa

Dziekuje Wam bardzo ,chociaz jak narazie wydaje mi sie , ze ten ból nigdy nie minie .

Jaka ja bylam slepa ...moze opisze wszystko od poczatku. Moj tata byl alkoholikiem, ktory jak nie pil nie widzial problemu nie chcial nic zmienic a jak pil dla piwa zrobilby wszystko...Ja juz od szesciu lat mieszkam za granica, mam meza i dziecko. Mama zostala sama z problemami z tata. Wiele razy mowilam mamie, zeby sie z tata nie meczyla...zycie z alkoholikem niestety nie jest latwe. W ostatnie swieta , moi rodzice byli u mnie a mama zaskoczyla mnie niespodziewana wiadomoscia. Powiedziala, ze poznala kogos i chce odejsc od taty bo ona ma tego wszystkiego dosc. Bylo mi smutno , ale nie mialam do niej zalu , rozumialam ja jako kobiete. Jak wrocili do Polski mama powiedziala o wszystkim tacie , niby przyjal to spokojnie ale pozniej grozil i probowal pobic tego faceta. Mama mowila , ze jak tylko wyjdzie z leczenia to jej juz nie bedzie ...wyprowadzi sie (15 stycznia szedl na 5 tygodniowe przymusowe leczenie). Ja w czasie jak tata byl na leczeniu duzo do niego dzwonilam , rozmawialam , planowalam wziasc do siebie. Tata po wyjsciu mial poczekac dwa tygodnie , bo akurat chwilowo mieszkali z nami tescie, zmieniali mieszkanie. Ale tata od razu po wyjsciu zaczal mocno pic, tak ze Go okradali itp. Ja bylam strasznie zla , ze nie posluchal , ze znowu tylko picie. Wysylalam pieniadze do sasiadki na jedzenie ale on ja meczyl , zeby mu dala te pieniadze , bo to sa jego pieniadze a on nie chce jesc tyko pic. Jaka ja bylam zla, jak rozmawialam z nim to wygarnelam mu wszystko co mi lezalo na sercu, obwinilam za odejscie mamy. To byla nasza ostatnia rozmowa...i teraz slysze wszystko co do niego mowilam...nie sluchalam co on do mnie mowil zew nie ma juz sily ze juz nie potrafi , ja tylko wymagalam zeby przestal pic. Powiedzialam mu , ze jak przestanie pic to wezme Go do siebie ale potem przez dwa tygodnie nie odzywalam sie do niego . Nie wiem co mna kierowalo, zlosc a moze i strach , ze jak przyjedzie do mnie to moja rodzina bedzie musiala dorabiac sie z alkoholizmem Taty. Weekend przed jego smiercia , cos mnie ruszylo , wiedzialam , ze musze cos zrobic zaczelam szukac biletow do Polski no i postanowilam , ze przylece do Polski ogarne tate i wezme do siebie. W poniedzialek rano dzwonilam do sasiadki ,zeby powiedziala tacie , ze przylece do Polski w sobote. Nie zdazyla mu powiedziec... popelnij samobojstwo pare godzin pozniej. A ja nie potrafie zyc z wyrzutami sumienia , ze nie zrobilam nic szybciej, ze bylam taka slepa i glucha na jego wolania.

W dzien przed swoja smiercia Tata rozmawial z moja kolezanka , powiedzial , ze on juz nie ma zony ani córki , ze to zycie Go przeroslo, chcial zeby skontaktowala sie ze mna ale ona po pierwsze myslala , ze ma wypite i gada pierdoly a po drugie wylecialo jej z glowy... no i nie na pisala do mnie .Bola mnie Taty slowa , wiem ,ze nie odzywalam sie do Taty , bylam zla ale to nie znaczy , ze Go calkiem skreslilam, chcialam po niego przyjechac ale nie zdazylam...

To co wydarzyło się w Twoim było na pewno przez Wasze dusze zaplanowane
przed Twoimi narodzinami. Sami na to zgodziliście się, że przerobicie swoje
lekcje z poprzedniego życia.

Warto, abyś skorzystała z książki M. Newton-a "Wędrówka Dusz"
Z tej książki dowiesz się dużo więcej na temat reinkarnacji i dalszej wędrówce duszy. Smile

Pozdrawiam

Ja chciałabym wypowiedzieć swoje zdanie na ten temat, skoro opowiadasz jak było to rozumiem że interesuje Cię zdanie innych.
Przeczytałam dokładnie i nie mogę się dopatrzeć Twojej winy. Chciałaś pomóc, wyciągałaś rękę, planowałaś zabrać go do siebie, tata o tym wiedział. Jedno, czego NIE MOGŁAŚ dla niego zrobić, to rzucić za niego picie.
Ja myślę, że tata nie chciał przestać. Zaszedł w swoim nałogu tak daleko, że już nie chciał wracać do normalności. On miał taki wybór: albo przestać pić albo popełnić samobójstwo. Wybrał to drugie.
Mój wuj pije od kilkudziesięciu lat, udręczył rodzinę, przepił wszystko, żyje w domu który przypomina rozwalającą się psią budę. I nigdy nawet nie spróbował się leczyć.

Czytałam, chyba właśnie, tu na forum podobną do Twojej historię.
Tata alkoholik popełnił samobójstwo.
Polanie, czy znana jest wam ta historia?
Tak mi się wydaje że tu ją czytałam.
Udało się nawiązać kontakt, tata po drugiej stronie szybko doszedł do siebie.

Nie obwiniaj się, nie jesteś w stanie dokonywać życiowych wyborów za innego, wolnego człowieka, jeśli on Ci na to nie pozwoli.

Żal po stracie potrzebuje czasu, żeby okrzepnąć.
Jesteśmy z Tobą.

Dziekuje bardzo za slowa otuchy , duzo osób mi powtarza , ze nie mam powodu do obwiniania sie, jednak ja czuje co innego . Po prostu czuje , ze zawiodlam w momencie w którym najbardziej mnie potrzebowal.

Kochanie, bardzo się obawiam, że - w stanie roztrzęsienia w jakim jesteś - forma, w jakiej przekażę Ci moje myśli może być za bardzo zwięzła. Co nie znaczy, że nad tym co Tobie napiszę nie zastanawiałam się, sama nie przeżywałam i nie uczyłam przez mnóstwo lat...
Myślę też, że osobisty namysł nad treściami zawartymi w skondensowanym tekście jest bardzo wartościowy, gdyż osobiście zastanawiając się nad czymś, zdobywamy własną wiedzę, a nie przyjmowaną w ciemno, która owszem, pomaga, bo pozwala łagodzić rozpacz, ale nie przymusza do wzięcia się z nią za bary.
Dlatego proszę Cię - w trakcie, gdy cała Polana będzie Ci podawać wzmacniające kroplówki dla nabrania sił - byś wracała do tego tekstu i wgłębiała się w jego znaczenie.

Przykazanie Dekalogu głosi : Kochaj bliźniego swego jak siebie samego.

Jego wielotysięczna ludzka interpretacja zwyczajowo oczekuje jednak od określonych grup ludzi, by kochali bliźniego więcej od siebie, aż do samozatracenia włącznie.
W trakcie takiego zatracania się, ponosi się odpowiedzialność nie za swoje czyny, a za czyny tych, którzy oczekują od nas ochrony.
Takie żądanie kierowane jest do szarych ludzi ze strony kast umundurowanych : wojskowych i religijnych.
Bo właśnie tego te kasty oczekują jako CNOTY od szeregowych żołnierzy i anonimowych opiekunek domowego ogniska.
Tak jest z żołnierzami całego świata i z kobietami, które swe życie postanowiły złożyć na ołtarzu ojczyzny/rodziny.
Okazałe monumenty stawia jednak ludzkość wodzom, wysyłającym miliony na śmiertelny bój, a żołnierzom codzienności w nim ginącym pomniki NN.

Zgodnie jednak z przykazaniem Kochaj bliżniego swego jak siebie samego, kochanie bliźniego ZA DUZO jest takim samym grzechem, jak niekochanie bliźniego...

Nie jesteś winna niczemu ani Ty, ani Twoja Mama. To, co się stało jest konsekwencją wieloletnich wyborów Twego Taty wobec samego siebie i Was. Nie uratowałabyś Taty... w najlepszym przypadku stałoby się to parę miesięcy później... na obczyżnie...

Ale życie po Drugiej Stronie trwa dalej i teraz Twoja pomoc (znajdziesz na Polanie i dostaniesz wiele praktycznych porad), może przysłużyć się Tacie skuteczniej i bez pociągania nikogo z rodziny w egzystencjalne doły...

Bardzo wielu samobójców wybiera takie rozwiązanie z dwu powodów : że nie potrafią już dłużej znieść tego stanu, z którego wyzwolić się nie mogą, a jednocześnie utkwiwszy w tym zamkniętym kręgu, mnożą bez końca cierpienia najbliższych.

Jak Wy to wszystko potraficie ladnie ujac w slowa no i racjonalnie wytlumaczyc. Mi zal , smutek i poczucie winy zaslania racjonalne myslenie, jednak dochodzi to do mnie powoli. Dziekuje za odpowiedzi , fajnie jest zobaczyc jak inni na to wszystko patrza.

Jak sobie o tym wszystkim mysle, to stwierdzam , ze moj Tata to byl strasznie ciezki przypadek , nigdy Go nie moglam rozgryzc chociaz bardzo sie staralam. Tak chcialam, zeby zmienil cos w swoim zyciu krzyczalam, gadalam ...niby sluchal ale za jakis czas i tak robil swoje. Nie wiem , nigdy nie doswiadczylam alkoholizmu i mam nadzieje, ze nigdy nie doswiadcze...moze to jest naprawde tak ciezka choroba , ze czlowiek chce ale naprawde nie moze..staram sie zrozumiec Tate ale jakos nie potrafie.

I te jego mysli samobojcze... to nie jest tak , ze one pojawily sie dopiero po odejsciu mamy , one gdzies tam siedzialy w jego glowie juz jakies 10-15 lat. tylko ,z e my z mama myslalysmy , ze to taki jego sposob na wbudzanie wspolczucia, bo robil to lub mowil przewaznie jak trzezwial i dochodzilo do niego , co znowu narozrabial. Po latach czlowiek jakos sie do tego przyzwyczail i nabral do tego dystans. Nawet kiedys jakas pani psycholog powiedziala, ze Tata tego nie zrobi bo jest za slaby psychicznie, jakze sie mylila...ja zreszta tez gdzies tam mialam jakas dziwna pewnosc ,ze tata tego nie zrobi. Teraz sobie wyrzucam kto wogole dal mi prawo tak myslec, jak ja moglam wogole podwarzac to czy on to zrobi czy nie. Jak ja moglam wogole tak byc z boku tego wszystkiego i nie zrobic nic ...to byly niby tylko dwa tygodnie ale dla Niego pewnie cala wiecznosc , jaki On musial sie poczuc odrzucony , niechciany , nie kochany...nie moge sobie tego wybaczyc , ze pozwolilam zeby on sie czul w ten sposob.

Texasiku, nie znam Twojego taty, ale trochę rozumiem ten schemat zachowań. Czy nie pomyślałaś o tym, że samobójstwo Taty miało być według jego planu karą za to, że nie opiekujecie się nim tak jak on chce? On nie chciał żebyście go wyciągały z choroby, za bardzo się w nią wtopił. Może on chciał, żebyście się nim zajęły na JEGO warunkach i pozwoliły mu pić?
Nie zgadzałyście się na jego warunki, musiał SAM coś wreszcie zrobić, podjąć trud, wysiłek. I za karę powiesił się. Żebyście poczuły to co teraz czujecie. W pewnym sensie jego cel zostałby osiągnięty.
Tyle, że teraz, z jego perspektywy, tam po drugiej stronie kurtyny, sprawy nie wyglądają już tak, jak on je widział będąc tu i próbując wymuszać coś na was. Teraz widzi sytuację taką, jaką ona w rzeczywistości była.
Dlatego teraz moim zdaniem możesz mu pomóc. Teraz tak, wtedy nie mogłaś.
Nie obwiniaj się, bo Twoje poczucie winy dodatkowo tatę obciąża, bo to on sprawił swoim zachowaniem, swoim czynem , że ty teraz przeżywasz i rozpaczasz, masz poczucie winy. Twoje wyrzuty sumienia sprawiają, że on ma jeszcze większe wyrzuty sumienia, a czasu już nie cofnie.
Pomóż mu, wybacz mu, zapal świeczkę i powiedz że mu wszystko przebaczasz.
Wypowiedziałam swoje subiektywne zdanie, inni proszę niech dołączą i powiedzą coś od siebie.

MiMi ... cóż tu można dodać ? Moja wcześniejsza wypowiedź pokrywa się z Twoimi wypowiedziami.
A one z kolei pokrywają się z komentarzami do setek tysięcy przypadków, jakie zawiera fachowa literatura lekarsko-psychiatryczna, a także organizacji AA, oraz polskiego oddziału organizacji Al-Anon, zrzeszającej także członków rodzin alkoholików.

Tak więc dodam tylko Texasi informację o tym, że jako dotknięta wraz z Mamą psychicznymi konsekwencjami choroby alkoholowej członka rodziny, również potrzebuje pomocy.
Można je uzyskać w miejscowym oddziale Al-Anonu, a także w bogatej literaturze.
Podaję Ci więc kochanie linka do stron o tej organizacji, oraz do wykazu tytułów, z którego można wybrać te odpowiednie dla Was.

NICZEMU NIE JESTESCIE WINNE - wie to cały świat oprócz Was, ofiar wieloletniego życia z alkoholikiem.

Przytulam Was obydwie, BOHATERKI tysięcy dni syzyfowych prac. Już wystarczy, jesteście wolne. Pocieszanie

PS. Zapomniałam o linkach :

[link widoczny dla zalogowanych]

Literatura :

[link widoczny dla zalogowanych]