www.polana.fora.pl

Dzień dobry...
miesiąc temu odszedł mój Tato..niespodziewanie, nieplanowanie, mimo, iż chorował od kilku lat. Nie wiemy dlaczego. "Podobno" operacja się udała.. Tata zmarł jeszcze na sali operacyjnej, parę chwil przed wywiezieniem go na salę pooperacyjną.. Lekarze nie wiedzą dlaczego...
Jestem strzępkiem żalu i nerwów, z roztrzaskanym sercem. Noszę w sobie ogromne poczucie winy za jego śmierć. Wszak to ja go ściągnęłam tutaj, do tych lekarzy, do tego szpitala, obiecując, że dobrze się nim zajmą... Tato jest wspaniałym człowiekiem, sprawiedliwym, dokładnym, bardzo pracowitym, z mnóstwem planów na życie. Nie pożegnaliśmy się. Nie planował odejść. Żadne z nas nie dopuszczało do siebie myśli, że może stać się coś złego, nieprzewidzianego.
Nie potrafię zrozumieć dlaczego, nie potrafię z tym żyć, nie potrafię nie myśleć o nim inaczej, niż że jest.. Tak bardzo mi go brakuje i tak bardzo się codziennie zapadam coraz głębiej w sobie...
Nie wiem co robić. Nigdy nie rozmawiałam z nim o śmierci. Zawsze wierzyłam, że będzie zawsze z nami..
A teraz dzieje się coś, czego nie potrafię zrozumieć. Czas się nie zatrzymał. Zycie obok toczy się dalej..Dlaczego? Sad

Czy Tata nas w ogóle widzi, pamięta?.. Czy wie? Rozumie? Słyszy? Sad

I gdzie tak naprawdę teraz jest? Czy w ogóle gdzieś jest? Czy chce nawiązać kontakt? Czy może?

pozdrawiam
aga

Rozumiem co przeżywasz Agusiu.
Też przez to przechodziłam.Śmierc zawsze przychodzi nie w porę .I nigdy nie jesteśmy gotowi na rozstanie z Ukochanym Człowiekiem.

Postaram się odpowiedzieć na niektóre z Twoich pytań.
Daj mi tylko Kochana czas,troszkę czasu....

A tak na szybkiego -myśl o Tacie,otaczaj Go ciepłymi myslami i miłością. Wspominaj wspólne chwile, dziękuj za nie. I mów Mu jak bardzo Go kochasz.Noś Go cały czas w sercu.
To wszystko pomoże Mu i ułatwi duchowe przejście.

Tak, Tata widzi, pamieta,rozumie,słyszy.On cały czas JEST.Nie straciłaś Go ,tylko po prostu Go nie widzisz.Ale przecież czujesz, prawda?

Przytulam mocno.
Freya

Witaj Freya,

Rozmawiam z Tata, pijemy razem kawę, jeździmy samochodem razem, czasami wydaje mi się, że go czuje, widzę kątem oka, ale szybko zdaje sobie sprawę, że to tylko moja głowa mi podpowiada obrazy i odpowiedzi...
Przyśnil mi się jeden, jedyny raz, jestem mu wdzięczna za to... stanął w nogach łóżka na którym lezalam w mamy sypialni, miał spuszczony wzrok, zawolalam "Tato, Tato!" z taką radością, że go widzę, a on popatrzył mi tak prosto w oczy, rozesmial się, jak zawsze i podniósł rękę w geście pożegnania, tak, jak ja zawsze z nim żegnam się na cmentarzu...

Nie potrafię sobie przetłumaczyć, że go nie ma..fizycznie, że już nie uslysze jego głosu, nie odbierze telefonu, nie zapyta co robię... nie potrafię wybaczyć sobie, że to przeze mnie... gdyby nie ten czas, nie ci lekarze, nie ten szpital, Tata by zyl...tak bardzo go zawiodłam... każdy dzień jest przerażająco smutny...

Dziekuje...

Agus,badz obok Taty tyle na ile On bedzie obok Was wyczuwalny, widziany katem oka, kiedy bedziecie odczuwac go w domu, kiedy bedziesz pila z nim kawe, kiedy bedziesz opowiadac jemu o swoich zalach, przemysleniach, a wtedy nasluchuj odpowiedzi, a przy okazji otworz serce i pozwol aby Tata mogl je wymasowac i uspokoic swoja miloscia. nie odpychaj na garby, ze to Twoja glowa, nie zamykaj sie na Pamiec o Tacie.
Załoba jest tylko czasem - pamietaj. Ona zmieni sie w cos lekkiego, tylko daj szanse, aby to wszystko sie poukladalo. rozmawiajcie o Tacie, wspominajcie, pytajcie Go, a wszystko sie rozwiarze.

przytulam
za-mgla

Nie potrafię wybiec tak daleko do przodu za-mgla (mgielko..) i wyobrazić sobie, że to kiedyś minie, ja chyba traktuje żałobę jako karę dla mnie, za to, że byłam zbyt pewna siebie w tym, co obiecalam Tacie.. za moje namawianie go na przyjazd, zloszczenie się, że tak długo zwlekal...kupiłam mu buty na kilka dni przed śmiercią, a przecież butów się nie kupuje bliskim... Sad

gdybym mogła, zamienilabym się z nim.. on by wiedział, jak dalej ma żyć, gdyby mnie zabrakło, ja nie wiem.. Sad

Aolka, szczere wyrazy współczucia z powodu śmierci Taty.

Aolka, nie jestesmy panami zycia i smierci. Czy ten czy inny szpital, to nie mialo zadnego znaczenia, to co mialo sie wydarzyc wydarzylo sie, a obwinanie sie w sposob jaki to robisz w dluzszym okresie czasu zakloci tylko sposob przezywania przez Ciebie zaloby, poniewaz skupiac sie bedziesz na odczuwaniu winy a nie odczuwaniu braku kochanego Taty, a to z kolei zasieje watpliwosci czy Tata faktycznie nadal istnieje poza fizycznoscia.

Istnieja sily wieksze niz my, sily przez jednych nazywane Bogiem, innych zrodlem, itp. Uwazam, ze brakiem pokory jest twierdzenie jakoby Twoj wybor miejsca leczenia mial wplyw na to co sie wydarzylo. Owszem, drzemia w Tobie niezwykle moce, ale moce wplywu na wlasne zycie, wykorzystaj je tak, by Twoj Tata byl z Ciebie dumny.
Wyobraz sobie, jakby On sie czul gdyby przeczytal Twoje posty a w nich to ze winisz sie za Jego odejscie?? Wraz z kazda Twoja mysla o Nim plynie do Niego cala wiazka Twoich emocji a w tym winy ktora czujesz, winy ktora nie ma absolutnie zadnego uzasadnienia.

Gdy zmarla moja Mama bardzo mocno pilnowalam swoich mysli o Niej i do niej, nie dopuszczalam do sytuacji by w umysle powstal jakikolwiek negatyw ktory moglby wywolac w Mamie smutek, bol czy cierpienie. Staralam sie by myslami i uczuciami dostawala ode mnie tylko to co najlepsze i najpiekniejsze.
Pomysl o tym.

Pozdrowki

witaj Aniu,

staram się. Naprawdę się staram...

Poszło Skarbie PW.

Widzę,że szukasz na Forum informacji... Przeczytałaś/prześledziłaś 50 tematów.
To ogrom materiału. Mam nadzieję , że z dobrym skutkiem.

Pozdrawiam cieplutko.
Freya.