www.polana.fora.pl

Tęczo ty już rozmawiasz z tamtą stroną. Jedynie to doskonal. Gratuluję.
Pusta wiara polega na tym że wierzysz w to co wymyślili inni. Nie ma ona nic wspólnego z badaniem, weryfikowaniem i doświadczaniem. Każda wiara ma dogmaty których nie wolno kwestionować. Bo one są jedynie słuszne. Sama wybierz czy chcesz wierzyć, czy wiedzieć?

witaj tomaszu ja tesz z checia skorzystam z twojej pomocy i zaglebie sie w twoich opisach pozdrawiam

Karolinko mam nadzieję że moje opisy będą tylko inspiracją dla ciebie, abyś zagłębiła się w siebie. Bo tylko poznając najpierw samą siebie możesz poznać resztę.Powodzenia
To masz

Karolinka zapowiedziala mi z trzy tygodnie temu na Skypie, ze jakis czas nie bedzie miala dostepu do internetu.

serdecznosci Smile

Osoby które utraciły bliskich i bardzo z nimi tęskną mogą z nimi rozmawiać. Myślą o nich, mówcie do nich. Oni was słyszą, tylko wy nie słyszycie odpowiedzi od nich. Aby je usłyszeć trzeba trochę popracować nad sobą. Przede wszystkim należy przestać myśleć i wyobrażać sobie co się z nimi może dziać. Nie myślcie o tym, wyczyśćcie umysł z tych wyobrażeń. Zrelaksujcie się i odprężcie nie oczekujcie żadnej odpowiedzi. Gdy one przyjdą to was zaskoczą. Ale też nie zalewajcie rozmówcy potokiem własnych słów, bo nie usłyszycie co on ma do powiedzenia. Mówcie tylko to co ważne, pytajcie i nie zrażajcie się że odpowiedzi nie przychodzą. One przyjdą gdy będziecie na nie gotowi.

Tomaszu, święte, piękne słowa.
W okresie rozpaczy, przytłoczenia ziemskimi sprawami, w codziennych zmaganiach, kiedy trudno się odprężyć, niełatwo usłyszeć Ich głos...
Cieszę się, że każdy kolejny dzień przybliża mnie do spotkania z Nimi...

Mam nadzieję, że ja pierwszy krok mam już za sobą. Przyszłam tu, na Polanę, żeby odnaleźć spokój, wypłakać się i w tej ciszy po płaczu... zacząć słuchać. "Słucham", co mówicie, i wraca równowaga.
Mam nadzieję że w tej ciszy usłyszę też głos mojego dziecka. Chcę go usłyszeć. Czekam na to.

Na pewno usłyszysz jego głos. Musisz jednak przestac myśleć jak mama, a zacząć myśleć jak twoje dziecko. Poprzez energię serca musisz sie z nim zjednoczyć, odsuwjąc na bok swoją osobowość. Powodzenia.

Tak mysl tak jak byscie były jednym wtedy połączysz sie z jej swiadomością. Tak naprawde to jestescie jednym na innym poziomie świadomosci.

Poza tym masz dobrą intuicję. Nie kombinuj za dużo, tylko po prostu to zrób. Poczuj tą miłość do niej, połącz się z nią zamknij oczy odpręż się przypomnij sobie jej wygląd i rozmawiaj.

eee już tak próbowałam, ale nic się nie dzieje Sad

to monolog jest, a nie dialog.
Przemawiał chłop do obrazu, ale obraz ani razu.

Widzisz usłyszeć głos, a raczej myśli innej osoby i umieć je odróżnić od własnych myśli nie jest sprawą łatwą, to wymaga treningu, a przede wszystkim wyciszenia, którego jak piszesz ci brakuje.
To doświadczenie, które opisujesz jest bardzo ciekawe. Przypomina mi moje podobne doświadczenia, które opisałem w swojej książce. Pytanie jest, w którym ciele się obudziłaś (tych ciał mamy kilka)? Myślę, że twoi przewodnicy zaaplikowali ci to doświadczenie, aby ci zwrócić uwagę na twój lęk, który ci przeszkadza w kontaktach i nad którym trzeba popracować. Jeżeli jednak takie doświadczenie ci zrobili to znaczy że jesteś już przygotowana i dalszy krok zależy tylko od ciebie. Polecam ci swoją książkę pt:” Dlaczego myślimy to, co myślimy o życiu i śmierci?” Myślę, że ci pomoże i wiele wyjaśni.

Tomaszu, jak i gdzie można znaleźć Twoją książkę?
Chciałabym ją zdobyć Smile

Mój kontakt ostatni nie był pierwszym tak w ogóle. Ponieważ miałam to szczęście doświadczyc dwukrotnie OBE, a zaraz potem wydarzały się różne niesamowite historie. Ale to było jakieś 15 lat temu. Jak na przykład taka:
pewnego dnia czekając na sen poczułam że ktoś stoi obok łóżka. Otworzyłam oczy i ujrzałam świetliste coś, w kształcie jaja, wielkości mniej więcej człowieka, obok łóżka, na wysokości moich stóp. To coś energetycznie dotykało moich stóp, na co nie wyraziłam zgody. No, tak konkretniej powiedziałam że żadnego mnie tu macania, bo sobie nie życzę Wink

Ale to coś nie odpuszczało. Nie przerażało mnie, nic z tych rzeczy. Czułąm raczej ciekawość.
Czułam jak czeka na mój sen, a kiedy tracę kontrolę - wsuwa się przez stopy coraz wyżej wzdłuż nóg. Wtedy budziłam się z powrotem i odpychałam to. Znowu zasypiałam i apiać z powrotem. Tak było kilka razy, aż wreszcie nie zdążyłam zareagować, i ta świetlista energia wpłynęła do środka do samego czubka głowy. Bziuuuut! i po wszystkim. Zerwałam się na równe nogi! i co widzę? nie ma już tego świetlistego czegoś obok łóżka, teraz to ja się świecę jak latarnia morska Wink

Powoli jasność ustępowała. A ja zasnęłam.
Co to było nie wiem do tej pory.

Ale wtedy nie wystraszyłam się nawet na sekundę.
Działo się wtedy wiele fascynujących dla mnie rzeczy. Potem ... wstyd się przyznać, chyba to zmarnowałam, wszystko ucichło. I dopiero teraz, po śmierci mojego dziecka , kiedy świat runął na mnie całym swoim ciężarem, zwróciłam głowę w stronę "tych" rzeczy.

Wracając do mojego ostatniego wydarzenia. Masz rację, ktoś przyszedł i mnie wystraszył. Nic takiego w sumie nie zrobił. Położył ręce, stanął za plecami. I to wystarczyło żebym zdrętwiała ze strachu.
Ale to chyba też pokazuje mi że ja zakładam jakieś swoje scenariusze. Że przyjdzie milenka, stanie przede mną, ja ją zobaczę i tak dalej. A tu szok, jakiś dotyk, skradanie się za plecami . Tego w scenariuszu moim nie było! Wink

Bardzo chcę Ją zobaczyć.
Teraz po tym doświadczeniu czuję że mogłabym, że to realne.
Trzeba tylko popracować nad lękiem.
Spotkania w bliżej nieokreślonej wyobraźni są nie dla mnie Sad

Ja nie uwierzę , będę wątpić i dalej cierpieć.
Jeśli przyjdzie do mnie wprost, dam radę! nie dam się już wystraszyć. W końcu na dobrą sprawę co mi grozi?! nic mi nie grozi. Nie przy moim nastawieniu, tak sądzę.
Tomaszu, dziękuję Ci za Twoją opinię Smile