www.polana.fora.pl

To pokrętne bardzo, muszę ci powiedzieć.
Wysyłać miłość do wrogo nastawionej osoby , żeby zwrócić jej złą energię. Pozostaje pytanie, czy w tej sytuacji to jest aby na pewno miłość?
Ewentualnie, jeśli faktycznie wysyłasz jej miłość, to czy rzeczywiście odczuje własne zło? przecież życzysz jej dobrze.
Zebrałam do kupy całe to g... które przez ostatnie pięć lat zatruwało mi życie, zapakowałam w swojej wyobraźni do woreczka, i odesłałam z intencją, że jeśli są to moje błędy, to spalam je i czyszczę siebie, a jeśli to nie moje "pobożne" życzenia, to wracają do nadawcy.
Wiesz, być może kopniaki które ostatnio trafiają prosto w mój tyłek, jak sam kiedyś mówiłeś, są zaplanowane przeze mnie, wtedy nei ma się co czepiać. Trzeba zrobić z tym porządek, uwolnić się wreszcie, albo ... przerobić lekcję, zamknąć temat.
Ale jeśli nie, to również nie chcę ich mieć na sobie, już nie!

Dołączył: 17 Mar 2012 Posty: 116 Przeczytał: 0 tematów

Pokretne z ludzkiego punktu widzenia.
Przypomnij sobie co stało się z Judaszem gdy zdradził Chrystusa. Co zrobił Jezus po zdradzie?
Wybaczyl mu i słał swoją miłość. Judasz nie mógł tego znieść i popełnił samobójstwo.
Czy teraz rozumiesz jak wielka moc tkwi w energii miłości?

Tu Saro chodziło o to, dlaczego mamy wybaczać i słać miłość osobą, które nas prześladują jak w przypadku MM. W takiej postawie są dwa wyjścia:
1. Nasza miłość do niej przemieni ją,
2. Zło, które siedzi w niej i które wysyła do innych powróci do niej ze zmożoną siłą mogąc doprowadzić ją nawet do śmierci.

Macie wielkie serca i czyste dusze, jeśli potraficie zło odpłacić bezwarunkową miłością.
Ja znam tylko jeden rodzaj miłości bezwarunkowej, którą czuje matka do swojego dziecka. Nawet sobie nie umiem wyobrazić, jak poczuć i wysłać bezwarunkową miłość osobie która gdyby mogła, pogryzłaby mnie po łydkach jak wściekły pies.
Dla mnie to abstrakcja, nawet jeśli pomyślę że wysyłam taką miłość, to będą tylko słowa. Mogę spróbować przebaczyć, a nawet współczuć takiej osobie, bo nie chciałabym być na jej miejscu. Ale to wszystko.

A możesz sobie wyobrazić jak ta osoba sama się gryzie z wściekłości?
Proponuję Ci lektury Josepha Murphego. W nich znajdziesz spore tłumaczenie tego o czym piszemy, łącznie z przykładami z życia wziętymi.

Wybaczanie komuś czasem jest trudne, czasem wymaga pracy nad sobą, ale zawsze jest możliwe i w efekcie daje dużo radości. Z pomniejszymi sprawami radzę sobie od ręki, to kwestia jednak przypomnienia sobie zdarzeń, gdy byliśmy bądź poczuliśmy się skrzywdzeni, w ogóle jak uzmysłowiła mi Sara bardzo ważnym jest zastanwaić się nad swoimi myślami, nad ich większością - chodzi mi o te które niosą ze sobą ładunek emocjonalny odczuwalny przez nas i ten pozytywny - miłość, radość, przyjemność - po to by wiedzieć jak tworzyć sytuacje, które na nas pozytywnie oddziałują i te negatywne- złość, strach, niechęć, nienawiść- wtedy z kolei bierzemy się z tymi demonami za rogi, oswajamy zwierza.
Myśle, że nikt Ci nie każe odczuwac miłosci do wroga, chyba to by było fałszywe i nieskuteczne, ale wybaczenie i nieodczuwanie żadnych emocji to już ok

Wyobrażam sobie że mogłabym wybaczyć. Jeżeli jednak kolejne ataki będą się powtarzały, naprawdę trudno takie pobłażliwe nastawienie utrzymać w mocy. Tu widzę największy problem.
Rzecz nie w tym że ktoś kiedyś narozrabiał, tylko że rozrabia i ani myśli przestać. Chcę to powstrzymać.

One mogą się pojawić raz góra 4 razy, później zacznie się jej konflikt wewnętrzny. Jednak musisz ufać sile miłości, a zobaczysz cud.

Miłość do wroga odczuwa się w momencie, kiedy się go tak nie ocenia.

"miłość do wroga" widzę tu konflikt

ja bym chciała żeby mi tylko dali spokój, żebym ja i moja rodzina dla nich nie istniała. Jakby nas w ogóle nie było. Tyle by mi wystarczyło. Żeby o nas zapomnieli.

Zawsze możesz, to uczynić. Codziennie wizualizuj sobie scenkę jak cała Twoja rodzina znika przed tymi oponentami. Nie widzą Was, szukają, w końcu odpuszczają i odchodzą. To również ma ogromną moc materializacji w realu.