www.polana.fora.pl

hehe Gosiu widzę dużo podobienstwa...my z siostra tak mówimy do dziś...i wtedy zamyslamy sie czemu zawsze ta 'lepsza; osoba musi odejsc...siostra tez mowi ze 'ja wykurzymy' i kiedy byla za pierwszym razem powiedziala jej otwarcie zeby sobie byli 30 lat jeszcze razem szczesliwi ale nie w domu,ktory budowala mama...kobieta byla wystraszona,prawie sie poplakala,ale nie wiem czy cos do niej dotarlo skoro przyjechala znowu......a do ojca nic nie dociera..on twierdzi ze polowa domu jego i ze to jego sprawa.....

Dziewczyny ,rozumiem Was.
Żon(mężów) w życiu można mieć kilka,matkę ma sie jedną - na całe życie.Miłość rodzicielska ( matczyna , ojcowska i miłość dziecka do rodzica) jest specyficzna.Od męża , żony można odejsć,zmienić, zamienić.
Matka ,która Cie urodziła, wychowała, nauczyła miłości, - tego nikt inny Cię nie nauczy,nikt tak nie pokocha...
Może miłość Waszych ojców do żon nie była "uświęcona" tym wyjatkowym uczuciem,widocznie czas szybko zatarł ślad tych uczuć,które kiedyś były...
To prawda-wolno im na nowo układać sobie życie, ale dla Was -Córek musi to być bardzo bolesne, kiedy pamięć po Najukochańszej Mamie tak szybko jest wymazywana., kiedy zastępowane jest coś ,czego nie da się zastąpić...
Moja Mama odeszła 4 lata temu.W pierwszych 2 latach nie mogłam wchodzić do Jej mieszkania.Stało puste, w takim stanie jak je zostawiła.Drobne pieniadze na stole , na wieszaku w przedpokoju kurtka, umyte talerze na suszarce w kuchni...
Kiedy musiałam tam po cos jechać ( jakis dokument itp)nie mogłam powstrzymać płaczu, bólu,żalu.
Teraz wchodzę spokojniejsza, ale wszystko nadal jest tak jak było...
Rodzina puka sie w czoło:"Przecież mieszkanie stoi puste, w Krakowie ceny wynajmu są tak dobre, tyle pieniedzy marnujesz".
A ja ciągle im mówię "jeszcze nie".Nie mogłabym sobie nawet wyobrazic ,ze ktoś obcy mogłby korzystac z Jej sprzętów,Jej balkonu,Jej łazienki...Tam wszedzie Jej tak pełno...
Jesteście dorosłe, spróbujcie z ojcem porozmawiać, wytłumaczyć mu na spokojnie o co chodzi,.Poproscie go o czas , o czas do przezycia żałoby.Dla każdego jest on inny, i moze trwać nawet kilka lat.
Gdy to nie pomoze, to ja na Waszym miejscu porozmawiałabym z tymi kobietami.Też spokojnie, ale stanowczo.Może to zniecheci obie strony, albo zaczna się umawiać gdzie indziej, bo przecież głównie o to chodzi...

U mnie sytuacja nie zaszła jeszcze tak daleko jak u Ani i modlę się żeby do tego nie doszło, ta kobieta jest też prawdopodobnie chora na raka więc tym bardziej dziwię się ojcu dlaczego wciąga się w tą znajomość. Może ma z nią wspólny temat nie wiem ale tak jak Ania nie wyobrażam sobie mojego męża rok po mojej śmierci z inną kobietą, choć już wspomniałam siostrze jeśli bym odeszła wcześniej to chcę być pochowana z mamą bo wiem że on może założyć kiedyś nową rodzinę. Może to głupie ale tak myślę.
Ja do mamy domu chodzę często bo siostra tam mieszka ale wierzcie mi że czuję jej zapach wszystko nią pachnie, wszędzie ją widzę tym bardziej pracuję w jej hurtowni ale wchodząc do jej sypialni czuje okropny ból dosłownie ściska mi wszystkie narządy z tego żalu, nie wiem czy kiedyś to się zmieni, ale nie wyobrażam sobie tam innej kobiety, nigdy, chyba że po mojej śmierci.

Wiecie,dziewczyny-człowiek to nie samotna wyspa-spróbujcie spojrzeć na Waszych ojców inaczej,Wy macie swoje rodziny,swoje życie.Poza tym czasem coś co widać na zewn.nie koniecznie może oznaczać to co widać.
To jest nasz ziemski punkt widzenia,a niech każda z Was pomyśli co Wasze mamy by z tamtego punktu widzenia powiedziały-czy wolały by widzieć swoich mężów pognębionych w ich samotniach.

Pozdrawiam.

no ja raczej myslę,ze mojej mamie to obojetne...bo wydaje mi sie ,ze ona juz dawno nie kochala taty....a teraz jest pewnie szczesliwa....tylko mi jest smutno kiedy jest nowa kobieta w tym domu..ja mieszkam w domu mamy wiec mnie tak nie sciska kiedy widze jej rzeczy itp.dopiero boli kiedy ta kobieta jest...ale rozmowa nie dziala...nic do nich nie dotarlo....a tata mowi,ze dom jest na niego i to jego sprawa..z tego co mowi to nie zamierza z nia tu zamieszkac,ale nawet ta jedna noc kiedy ona spi...wrrrrrrr ostatnio schodze na dól a oni na kanapie buzi buzi...ble.to byl pokoj mamy... Sad

Drogie dziewczyny...

Ja juz swoje zdanie wypowiedzialam.
Ale moze jeszcze cos dodam, w pelni popierajac Freyi porady.

Jak najbardziej i tylko rozmowy uswiadamiajace Wasze uczucia we wczesnej fazie zaloby, o ktorych sile moga sobie nie zdawac sprawy, bo oni wlasnie Matki nie stracili.
Ale blagam Was : nie goncie nowych kandydatek na partnerki ojcow, jak zywy pies samiczki innego zywego psa.
Wasze Mamy juz nie zyja i nie sa obecnie zdradzane, bo jesli byly, to w przeszlosci.
Teraz po uwolnieniu od wiezow zycia ziemskiego, takze i od ziemskich potrzeb zostaly uwolnione... a partnerzy ktorzy zostali nie...

Przemyslcie prosze to z wielu stron, bo sprawa ma ich wiele :
- gonilyscie Ojca na amen z domu, gdy zdradzal Mame ?
- kto wtedy decydowal, Wy czy Mama ?
- czy nie grozi Wam niebezpieczenstwo zamienienia domu, w ktorym zyja zywi ludzie, w mauzoleum poswiecone osobie, ktorej doczesne szczatki spoczywaja gdzie indziej ?
- czy jesli mezowie nalegaja by zony siedzialy tylko w domu i tylko domem zajmowaly sie cale zycie - jest to prawdziwa milosc, czy zaborcza chec posiadania na wylaczna wlasnosc ?
- czy to co mamy do przepracowania po smierci bardziej kochanego rodzica, nie jest aby tym samym zjawiskiem ?

A pisze to wszystko, po przezyciu jako 18-latka smierci Ojca, ktorego milosc i opieke wtedy stracilam, zostajac z Mama zafiksowana na uwielbianym przez Nia synu, a moim bracie.
I musialam przepracowac tez sytuacje pojawienia sie nowego przyjaciela w domu.
Udalo mi sie, bo na cale szczescie oswiecilo mnie, ze przeciez Tato tak mame kochal, ze z pewnoscia nie zyczyl Jej na Ziemi smutnego, wegetacyjnego zycia wdowy czekajacej juz tylko na smierc.
I odpuscilo mi to, co mnie gnebilo w sercu...
I porozmawialam z Mama o tym, ze moim zdaniem ma takie same prawo do takiego samego zycia jakie mam ja.

Jestem pewna na wiecej jak 50%, ze jak przestaniecie gonic te panie, a porozmawiacie z nimi, to zaczniecie wspolnie uwzgledniac Wasze obustronne prawa i potrzeby...

Tak duzo wdow i wdowcow przeganianych jest przez rodzine nowego partnera... i nie tylko z powodu trwajacej jeszcze w sercach zaloby...
Czy chcecie tez tak kiedys zostac skazane przeganianiem, na taka wdowia wegetacje z przymusu ?
A mezom juz teraz liczycie i przezywacie nerwowo teoretyczne dni zaloby po Was ?

Wybaczcie mi te wszystkie zdania i pytania, ale one sluza przygladnieciu sie poruszonemu problemowi dookola, z przeroznych katow spojrzenia. A jest tych katow 360*...

Freyu

W mieszkaniu Twojej Mamy nikt nie mieszka i nie jest poddawany rygorom nieruszania...
Podobnie mozna zaradzic temu w domu rodzinnym : wyodrebnic jakies miejsce...

Czas godzenia sie ze smiercia Rodzica bywa rozny...
Ale nawet w tym czasie nie godzi sie oczekiwac, ze wszyscy dookola musza sie z tym moim stanem liczyc, a my w nim zanurzeni zwolnieni jestesmy z obowiazku liczenia sie z innymi...

Bo jesli sie okaze, ze ten indywidualnie potrzebny czas wynosi np. cztery lata ?
To ci pozostali, ktorym nie wolno jakby wprowadzac zmian zyja w stanie paralizu zyciowego...

Wszystko dobrze tylko jest parę kwestii które te kobiety też powinny uszanować, kobieta powinna zrozumieć że córka jej faceta straciła matkę ja w takiej sytuacji (nigdy do niej nie dojdzie) nie spałabym w domu faceta póki nie odbyłaby się szczera rozmowa z jego dziećmi o tym co one myślą i na pewno samej by mi było głupio spać w takim domu, starałabym się spotykać u mnie bynajmniej do czasu aż rodzina pogodzi się z tym nawet kilka lat, no ale to już kwestia charakteru, kobieta która przychodzi na noc do domu w którym mieszkają dzieci które cierpią bo straciły najważniejszą osobę, jest dla mnie nic nie warta. Ale to moje zdanie, każdy ma prawo je wyrazić.

Przyznaje calkowita racje, ze "Nowa" powinna najpierw zaznajomic sie z rodzina i porozmawiac z nia o tym. I uwzglednic jej uczucia. I na pewno nie spieszyc sie z tym wszystkim w nie swoim domu. W koncu wlasny tez ma.

Ja Gosiu przytoczylam tylko - starajac sie o dystans - liste tematow do przerobienia we wlasnych myslach, by nie zatapiac sie w bolu niezaleznie od tego czy ta "Nowa" nalezy do rozsadnych i odwaznych osob, czy nie...
Stad takie wrazenie, jakbym nie trzymala z Wami, a "trzymala strone" drugiej strony... tej, ktora burzy z trudem utrzymywana rownowage przez cierpiacych Sad

No bo, minusy tych Pan, Panow i calej sytuacji byly omawiane dokladnie.
A dodatkowe aspekty jakos mniej... Sad

co oczywiscie tez jest zrozumiale, bo Wy siedzicie w samym srodku wydarzen, ktore dotycza Was...

Przytulam Was wszystkie Sierotki bardzo serdecznie i cieplo (mimo tej mojej proby chlodnej analizy Sad

)

Osierocona juz przez wszystkich najwazniejszych w jej zyciu Starszych i Rowiesnikow - Jola

Witam serdecznie Smile

Aniu, dyskutowac mozemy ciagle - robmy to.
ale dyskusje o takich sprawach w gronie rodzinnym koncza sie hmm prawie na niczym.
wiłam sie kiedys przed moim tata jak piskoz dlugo - bo sprawa mnie naglila, nie wiedzialam jak zaczac i w ogole jedna masakra.
w koncu zaprosilam tate na kawe do kawiarni, teren neutralny - krzyczec nie wypdada Smile

.
wszystkie sprawy obgadalismy i wyciagnelismy wspolne wektory, ktorych trzymamy sie do dzisiaj.
wiec proponuje rozmawiaj z Tata na ten temat, przedstaw Jemu swoje obawy, odczucia, użyj dobrych i mocnych argumentów, emocje zostaw przed wejsciem do kawiarni. rozmawiajcie jak przyjaciele. nie oceniaj i nie porównuj przyjaciółki taty do mamy - bo to zupełnie inna osoba, inna sprawa.

pozdrawiam
za_mgla

tylko ,ze w moim przypadku najwiekszy problem stanowi to,ze ja nie potrafie rozmawiac o takich rzeczach z tata...my mamy niby normalny kontakt ,ale rozmowy o uczuciach nie wchodza w gre....ja jestem troche zamknieta w tym sprawach....zwlaszcza z ojcem,zreszta on tez.nigdy nie rozmawialismy ani nie okazywalismy sobie uczuc...cale zycie radzilam sobie,bo mama byla...ona byla moja przyjaciolka i z nia rozmawialam,ja sobie kochalam i to mi wystarczalo,bylam szczesliwa...
kiedys wspomnialam tacie ,ze ona niech przyjedzie na kawe,obiad,lae nie na noc...a on mnie olal...z kobieta gadalo moje starsze rodzenstwo bardziej ode mnie odwazne....ze moga byc szczesliwi ,ale na neutralnym gruncie a nie w domu ,bo dla nas to narazie swieze.....warga jej drzala,byla przestraszona a po tygodniu znowu na noc....

wiecie ja mam taki glupi charakter,ze ja niepotrafie byc niemila....jak ona jest to ja czestuje ja obiadem itp....usmiecham sie....ale siedze zamknieta u siebie i nie wdaje sie w dyskusje....mimo ze mam nerwy nie pokaze jej tego,bo nie umiem....
kilka lat temu jako nastolatki zartowalysmy ze mnie z przyjaciolka..ona powiedziala mi ,ze 'zabiliby mi mamę a ja bym wybaczyla'
i chyba cos w tym jest..bo juz nie zdrygam sie na slowo'rak' wiem ,ze to choroba...

Masz podobny charakter do mnie, z tym że ja jestem spokojna ale jeśli sprawa tyczy mojego dziecka bądź mamy to już nie patrzę na konsekwencje, było kilka sytuacji w moim życiu gdzie w obronie mojej mamy byłam gotowa bić się z tatą. Z tą paskudną chorobą nawet nie miałam szansy wygrać, nie miałam czasu na pomoc wszystko potoczyło się tak szybko. Do dzisiaj myślę co mama by zrobiła na moim miejscu gdybym ja umierała gdzie szukałaby pomocy i mam jakieś wyrzuty że czegoś nie dopełniłam.

oj ja tez nieraz zazarcie klocilam sie z ojcem w obronie mamy....
a co do Twoich wyrztów.....nic-nie mogłaś zrobić/....pewnie chodzi o nowotwor tak jak i u mojej mamy.....ta choroba jest zbyt podstępna....