www.polana.fora.pl

Dziękuję Ci Kochana Freyo za tak obszerny opis......
Czytałam już dwa razy, to co napisałaś......i przeczytam raz jeszcze i przemyślę to sobie wszystko w spokoju.

Metodę Moena już znalazłam w necie - wyobraźni to mi nigdy nie brakowało na szczęście....
Nie obca jest mi też tzw. wizualizacja (ćwiczona kiedyś na kartach Tarota)

Dziękuję raz jeszcze:)

Od poniedziałku, po długim zwolnieniu lekarskim wróciłam do pracy.

No i mój Skarb zaczął mi się śnić od tego dnia. Chociaż teraz we śnie Go widzę, mówi do mnie......jakby mi aż lżej na duszy.

Pierwszy sen był dziwny.....cały dzień o tym myślałam. Śniło mi się, że ożył, wstał z trumny i zaczął mnie szukać......gdy Go dotknęłam miał takie zimne dłonie.......potem już czułam, że miał coraz cieplejsze.

Dzisiaj już inaczej mi się śnił.......był uśmiechnięty, czułam jego ciepło, dużo mówił.......zapamiętałam tylko jedno - powiedział ( coś takiego), że tam gdzie jest, jest tak dobrze, tak fajnie (bynajmniej takie miałam odczucia) I żebym się nie martwiła bo niedługo do niego dołączę. Wcale się tym nie zmartwiłam.......

Co o tym myśleć?

Pozdrawiam
Thelema

To wspaniale,że zaczęłas śnić Smile

No a, że niedługo dołączysz.... TAM nie ma czasu ,więc różnie to moze być z tym "niedługo" Wink

Ech może i tak jest.......chociaż nie ukrywam, że życie bardzo mi dokuczyło przez ostatnie lata, bardzo Confused

Jeszcze teraz, gdy zostałam sama jak palec, źle mi na świecie bardzo

Czuję się taka zmęczona życiem, ze chętnie bym już odpoczęła od niego na zawsze Sad

Ja wiem ,ze do Tych, którzy odeszli ciągnie i to bardzo...

Pomyśl Kochanie jakie będziesz miała piękne przywitanie Very Happy

Dzięki Freyo za te słowa

To jest jakieś pocieszenie......ja to zresztą wiem, czuje po prostu. Może dlatego, że mi się śni wreszcie.......we śnie czuje wtedy taki spokój

Mam nadzieję, że dzisiaj znowu do mnie przyjdzie we śnie Smile

Dobry Wieczór

Skoro trafiłem tutaj to postanowiłem podzielić się cytatem jaki przyszedł mi właśnie do głowy:
"Tedurajowie mieli jeszcze jedną cechę, niezwykle rzadkie w społecznościach ludzkich wszystkich czasów: nie bali się śmierci.

-Kiedy się rodzimy, nigdy nie jesteśmy sami - mawiali, według zapisków antropologa. -Każde narodziny są narodzinami bliźniąt: jedno to ciało, drugie pępowina. Bliźniak-ciało żyje, ponieważ ma płuca. Bliźniak-pępowina, nie mogąc oddychać umiera. Przed rozstaniem bliźnięta jednak rozmawiają i bliźniak -pępowina pyta drugiego, kiedy i jak będzie chciał umrzeć: "Ze starości, w porze monsumowej, po narodzinach pierwszego wnuka?". W ustalonym dniu, o określonej godzinie, bliźnięta wyznaczają sobie spotkanie. Potem, kiedy pierwsze zmierza do Królestwa Lasu przeżyć swoje życie, drugie zmierza do Królestwa Zmarłych przygotować piękny dom. Na krótko przed wyznaczonym spotkaniem bliźniak-pępowina przekracza kosmiczny most dzielący oba królestwa, pojawia się w wiosce, w której mieszka bliźniak -ciało, czeka kilka dni, dopóki nie zakończą się obrzędy pogrzebowe, a ciało nie zostanie pochowane dla Zjadaczy Zwłok. Wtedy bliźnięta wyruszają w drogę, żeby razem pędzić szczęśliwe życie, nie pracując i żując bez przerwy najprzedniejszy betel.

Tedurajowie nie boja się śmierci, a tym bardziej nie mogą zostać przez nią zaskoczeni, ponieważ każdy z nich sam postanowił, kiedy i jak ona nastąpi."

to ze str.600 wspaniałej książki Tiziano TERZANI Nic nie zdarza się przypadkiem (polecam przeczytanie całości - naprawdę warto.

Pozdrawiam
Zbyszek

Czytam o Twojej tęsknocie, cierpieniu tych, którzy zostali i znów mi do płaczu.
Jednak zazdroszczę wam, bo ja miałam bardzo mało czasu dla mojej miłości, a moje serce należało do Niego po upływie zaledwie tygodnia od kiedy się poznaliśmy. Gdy pierwszy raz mnie pocałował poczułam się jak nigdy wcześniej w moim życiu - jakbym dopłynęła ze sztormu do spokojnego portu, jakbym odzyskała kawałek siebie. Spędzaliśmy każdą wolną chwilę na lotnisku, albo lataliśmy, albo krzątaliśmy się na ziemi, wystarczyło nam spojrzeć na siebie, by wiedzieć o co chodzi, on konczył moje zdania, ja jego. A inne sprawy? od pierwszego razu było tak, jakbyśmy od lat byli razem i znali się na wylot. Stąd moje przypuszczenia, że jesteśmy bliźniaczymi duszami. Z tego co Ty piszesz wynika, że wy jak najbardziej. On śnił mi się kilka razy po miesiącu od wypadku, ale od tamtej pory już nie, mam wrażenie, że celowo do mnie nie przychodzi, choć tylko raz go o to poprosiłam. Ktoś powiedział, że On już jest w niebie, szczęśliwy, a jeszcze w listopadzie był przy mnie i nie chciał odejść. Życzę Ci mnóstwa siły na tęsknotę i cierpliwości w czekaniu na chwilę, gdy znów będziecie razem. Ta chwila przyjdzie, a pewnie póki co nie wolno nam marnować dni tutaj

Ta moja tęsknota trwa nadal, nie zmieniło się nic po za upływem czasu i przyzwyczajeniem do tego.

Są chwile, że tęsknota bardzo mocno ściska moje gardło i serce......

Ale tak jak napisałaś Agozagubiona......staram się nie zmarnować swoich dni tutaj.

Śmierć bowiem sama w sobie nie jest straszna, jest kresem życia. Ten kto umarł nie ma kłopotu, jedynie ci co żyją mają nadal dylemat i nic tego zmieni.

Pozdrawiam serdecznie Smile

Ech ta tęsknota, wiem o czym piszesz. W sobotę będzie 5 miesięcy...
Jestem tu 10 dni, ponieważ wcześniej trochę szukałam odpowiedzi, od sierpnia, od wypadku wzięłam się mocno za te poszukiwania, to trafienie na Polanę, w ciągu kilku dni zmieniło moje życie. Już nigdy nic nie będzie takie jak kiedyś, moja optyka całkiem się zmieniła. Bardzo mi to pomogło, bo dużo więcej rozumiem, choć ogrom wiedzy jeszcze do zgłębienia przede mną. Wiem już jednak dzięki kilku osobom z tego forum tyle, że jest mi łatwiej. Mój ukochany, ta moja bliźniacza dusza, muszę być z Nim, bo jestem niekompletna i zawsze będę. Nawet jeśli zaplanowane jest, żebym dociągnęła starości, bo mam tu kupę roboty - to w sumie jest chwila - i to daje wytchnienie i powoduje, że są dni gdy nawet potrafię czuć się szczęśliwa, ludzie wokół mnie widzą zmiany, ja sama je widzę. Są też chwile gdy tęsknota góruje nad wszystkim. Rano obudziłam się i gdy uzmysłowiłam że śniłam mojego najmilszego, że szeptałam mu do uszka całując je, że go kocham i jego takie pogodne, łagodne, odpowiadające miłością spojrzenie, poczułam się szczęsliwa i chodziłam radosna. Po południu wracałam do domu od rodziców i w którejść stacji radiowej leciała piosenka Grażyny Łobaszewskiej "Czas nas uczy pogody" - nie wiem czy taki tytuł, doroślejsi forumowicze z pewnością wiedzą o jakiej piosence piszą, młodzież może niekoniecznie. Przepiękna piosenka i chyba taka optymistyczna dla zbolałych serc. Piszę "chyba" bo mnie rozpuściła, prowadziłam samochód i ryczałam jak bóbr, tęsknota mnie roznosiła, myślałam " nie dam rady żyć bez Ciebie" , no i nie dam, postawię na swoim, nie teraz, gdy przejdę TAM, do domu. Staram sobie radzić z tym bólem tęsknoty jak się da, może nie każdy sposób Jego cieszy, ha trudno mojej miłości nic nie zmieni, ale myśli trzeba zajmować, żeby się z tęsknoty nie wykończyć, bo to nie jest konstruktywne zapadanie się w tym bólu, niczemu i nikomu nie służy - duża strata energii, a para w gwizdek.
Ściskam Cię mocno, trzymaj się proszę dzielnie, dasz radę i znajdziesz nawet w tym sens. A jak już Cię roznosi daj temu upust, nie duś w sobie.

Tęsknota ...... to słowo i tak nie oddaje tego co czuję, te uczucia dławią, rozdzierają moje serce na samą myśl tylko Sad

Mija już 3 miesiąc i nie zmienia się nic.......

Te przeżycia......widzę Go jak dziś leżącego na podłodze w łazience, umierającego.......mój krzyk, wołanie, panika i ta potworna niemoc i czekanie na pogotowie Sad

wspomnienia są nadal bardzo żywe i bolą, cholernie bolą.

Staram się wracać powoli do równowagi......jednak coś się zmieniło w moim życiu.
Odkąd pamiętam pewne dziedziny ezoteryki były zawsze moimi zainteresowaniami. Teraz, te ostatnie przeżycia stały się impulsem do dalszych moich poszukiwań.......nadrabiam to, czym interesowałam się kiedyś pobieżnie, bardziej dla samej wiedzy.

Jestem obecnie po lekturze książek Michaela Newtona "Wędrówka dusz" i "Przeznaczenie dusz"
Teraz na tapecie jest Robert Monroe i jego trylogia - "Podróże poza ciałem". W kolejce czeka jeszcze parę pozycji z tematyki OBE

Powoli, co wieczór próbuję.......póki co zwyczajnie usypiam Wink

ale nie zrażam się.
Coś mnie tam ciągnie......ciekawość?
Nie tylko, ja mam cel, dla którego to robię......

Wiem tylko, że jestem teraz trochę spokojniejsza.......i czekam na ważne spotkanie, które czuję już dosłownie przez skórę

O moich doświadczeniach nie omieszkam tutaj napisać.
Ale chyba już w innym dziale forum polana ........

Rozumiem Cię Słonko
Taki smutek przejmujący z Ciebie bije, że aż mi zimno Sad

Słowo "tęsknota" to tylko wyraz, hasło, a że nie oddaje uczuć - mam tego świadomość.
Przypuszczam, że te same zamiary kierują Cię w strone OOBE, co mnie.
Ja doszłam jednak do wniosku, że są w tej chwili ważniejsze rzeczy w moim rozwoju od tej nauki. Muszę poczekać, tak czuję.
Też tak było, ze całe życie poszukiwałam, ale pobieznie, ale porzucałam, choć byłam bardziej duchowa, byłam myślą, niż materialna, jednak dopiero odejście Jego zmieniło wszystko, popchnęło mnie w duchowość tak mocno, że już nie widzę odwrotu.
Tylko ten Twój smutek, spróbuj go zwalczyć, nikomu nie służy, a najmniej Tobie. Mimo tęsknoty, mimo bólu zobacz, że można się wyzwolić, on dopada, ja wiem, w najmniej oczekiwanym momencie, ale gdy w tak zwanym międzyczasie zaczniesz znów widzieć ile dobrych i pięknych rzeczy się dzieje wokół Ciebie, takich drobniutkich zaczniesz nabierać sił i chęci do życia. każda rozłąka kiedyś się skończy. Świadomość tego bardzo mi pomaga.
ślę Ci dużo ciepełka i słoneczka

Wiecie co?
przeczytalam caly temat i
jestem z Was cholernie/sory/dumna!!!
tak wspaniale wspieracie,rozumiecie,doswiadczacie,to jest wspaniale.

Nikt nie trafil tu przypadkiem,nikt.
przytulam Was mocno mocno mocno
ciesze sie ze moge tu tez byc.
spokojnej nocy ze snami o tych ukochanych.

I tak Dorotko mialo byc od samego poczatku.
Czasami jestesmy Wszyscy, czasami zostaje Jedna osoba.
Lecz sila pomagania i wspierania jest taka sama, tak samo wazna, i tak samo zrownowazona i wywazona, ze Jedno potrafi posiadac sile Wielu, a Wielu pamieta o Jednej.

no to wyskrobalam teraz.
Dobranoc Słoneczka Smile

)))

Wiem mgiełko,wiem
zawsze ktoś czuwa i poczta niekoniecznie pantoflowa działa jak należy
i nowi pomagacze dochodzą ....
własnie tak jak miało być Smile