www.polana.fora.pl

Czyli Freyu zgodnie z Twoją wolną interpretacją moich słów, jeżeli odczuwasz potrzebę, np. jedzenia, uważasz to za egoizm?

To, że mylimy wielokrotnie miłość z potrzebą nie ma nic wspólnego z egoizmem, a raczej z brakiem zrozumienia czym jest prawdziwa miłość, którą jest miłość bezwarunkowa.

Zrozumienie przyczyny naszego bólu daje nam moc pokonania go.

Tak, podwarunkiem, że robisz to świadomie I z premedytacją.

To zależy kto co uwaza za potrzebę ,a co za zachciankę.
Każdy ma swoją interpretację Very Happy

Często własnie zachcianka uważana jest za potrzebę, i to niezbędną.

moj tata mial raka mózgu cierpiał bardzo i miałam chwile egozimu ,bo nie chciałam by odszedł,może to była moja walka z moim ego nie wiem,lecz im bardziej widziałam jego cierpienie i nie moc w walce tym bardziej prosiłam o zabranie jego,bo to była męka ciało nie dawało rady a dusza chciała je opuścic,mnie ta trauma przebudziła duchowo jednak smutek i rozpacz był i nie umiałam sie z tym pogodzic bo ta tęsknota była silniejsza od mojego rozumu który tłumaczył mi że to odejście było konieczne,ale gdybyś nagle stracił np własne dziecko tak nagle lub kogoś innego bliskiego czy nie popadł byś w rozpacz,a czy w tej rozpaczy jest coś tak złego,naprawdę zrozum że ten żal musi to pewien proces i zgadzam sie z freya że nam może mi już nie ale wszystkim tym którzy tracą kogoś bliskiego bardzo potrzebna jest pomoc duchowa takie wsparcie i zrozumienie,bo im to jest potrzebne a jeśli przeczytaja że ich żal jest zły i robi krzywde duszy tej osoby która odeszła pogorszy ich sytuację bo będą cierpieli w swoim wnetrzu nie okazując tego nikomu myśląc że w ten sposób nie robi zle danej duszy,a to nie będzie prawdą ,bo dusze nie tylko dlatego tu pozostają,lub nie dostają sie do światła,czasem sami chcą tu zostac,dlatego proszę cie uszanuj czyjąś rozpacz i żałobę.

Rozpacz ma jedno 'pozytywne " znaczenie.
Zmusza nas do rozwoju duchowego.
Strata zmusza nas do poszukiwań duchowych.
Nie przerabiając pewnych lekcji ,i nie ucząc sie stoimy w miejscu.

Rozpacz też oczyszcza,ból wypala się.
Żałobe trzeba przeżyć do końca.

Jest takie coś, co nazywa się "integracja oddechem". Książka, która o tym pisze, to "Wewnętrzne przebudzenie" - Colin P. Sisson.

Za pomocą odpowiedniego oddychania (coś a'la rebirthing) oraz technik samoobserwacji możemy - jak to określa Sisson - zintegrować nasze emocje. Wtedy ból, lęk, żal, cokolwiek tam siedzi - wypala się, znika; jednocześnie przychodzi zrozumienie i uświadomienie tego, czego miała dana sytuacja nauczyć.

Technikę przetestowałęm raz czy drugi, kiedy nie dawałem sobie z czymś rady; jest skuteczna. Rozpacz i żałobę trzeba rzeczywiście wypalić do końca, ale wcale nie musi to trwać długie lata. Szkoda życia. To można załatwić szybciej - wypalić, zintegrować, zrozumieć i iść dalej.

Co do tej książki Sissona, poleciła mi ją hipnoterapeutka, u której kilkanaście lat temu byłem w związku z ogólnym "nie radzeniem sobie" - autor "wali z grubej rury" do tego stopnia, że moje pierwsze wrażenie było takie: co on za bzdury pier**** - po kilku latach przekonałem się "na żywo", że jednak miał w 100% rację. Książeczkę, jeśli ktoś ma do niej dojście, polecam.

freya,ja zgadzam się tu najbardziej z twoją wypowiedzią,czuję że tylko ty najbardziej rozumiesz,a twoje słowa płyną z serca nie z przeczytanych książek,moja trauma sprawiła że jestem inna,i ujawniło się to co pewnie bylo od zawsze,ja sama potrafię wyczuc duszę,porozmawiac z nią zobaczyc nawet ,ale smutek po stracie taty jest i będzie zawsze nie ściągam go myślami,i np im bardziej wspominam sobie te miłe chwile tym bardziej przywołuję swój smutek,a początki były okropne,ale uwolniłam to lecz w sercu smutek i żal zostanie,i wysyłam mu światło i swoją miłośc,i tęsknię i zawszę będę tęskniła,i wiem że nie robie mu przez to żadnej krzywdy.

Madzia_op1, a Twoje słowa płyną z przeczytanych książek?
Piku moja znajoma zajmuje się takimi szkoleniami tych technik oddechowych. Uczestniczą kilka razy w takim jej treningu na własne oczy widziałem jak to wpływało pozytywnie na uczestników. Dzięki Piku, że o tym wspomniałeś. Smile

Madziu - książki pozwoliły mi ułożyć sobie w sercu i myslach calą koncepcję naszego życia TU i TAM:)
Natomiast strata Najblizszej mi Duszy( najblizszej TU i TAM),całe prawie już 5-cio letnie życie w tej stracie ,pozwoliło mi dojrzeć emocjonalnie i duchowo do prawd zawartych w ksiażkach.
Tak wiec to co przeżywałam w praktyce uzupełniała teoria i odwrotnie.

Żeby zrozumieć co się stało, dlaczego się stało, i co się dzieje z Duszą Mamy- musiałam siegnąć po rady i wskazówki madrzejszych od siebie- przyjac w siebie tą madrosć i przekuć ją na własne doswiadczenie.

Kiedy zaczełam to robic- zaczełam odczuwac efekty- były świadome sny z Mamą, było wyjscie z ciała( Tomasz-tu zna tą historię),było wewnętrzne "odczuwanie".

I tak to juz jest,że rozląka z kimś Ukochanym zmienia nas na zawsze.Cos tracimy- ale tez cos w zamian zyskujemy.Starta ubogaca.

Juz nigdy nie będzie tak jak było( jak Oni zyli przy nas),ale już nigdy nie będziemy takimi samymi- tak samo odbierali życie.
Pewien rodzaj dojrzalości duchowej zmienia nas.
Tęsknota i miłośc dalej nas łączą z Nimi.
Mysląc o Nich, kochając Ich,teskniąc,łącząc się z Nimi w tej tesknocie, bólu,miłości - wcale Ich nie krzywdzimy.Oni dalej zyją w nas- i to jest piekne Very Happy

Madziu- przytulam;)

nie,ja nie czytałam książek,dziś rozumie to co większośc z was,ale rozumię też tych którzy cierpią,chociaż jedna książka sprawiła że zrozumiałam coś więcej czyli wędrówka dusz,pewnie większośc z was ją czytał,ja nie umie wejsc w oobe, moje słowa mirku płyną z mojej głębi ,może to dziwne ale czasem czuję że to mój opiekun przeze mnie mówi,ale to nie ważne,ja do wielu pojęc doszłam sama, i za pomocą bliskich mi osoób, ja uwalniam pamięc tego wszystkiego co przechodziłam, potrafie dziś rozmawiac o moim tacie nie płacząc , wiem że już nigdy nie będzie tak jak było rok temu, i każdy z nas ma inne zdanie na ten temat, i ja go szanuję , jednym udaje się znieśc odejście bliskiej duszy szybko,inni potrzebują wsparcia i więcej czasu,wiem że dusza odchodzi do domu swojego, wiem że opuszcza ciało i że to wszystko miała zaplanowane już zanim tu przyszedł,ale czasem jest trudno naszemu rozumowi to zrozumiec, wiecie kiedyś przyśnił mi się mój tata, i zabrał mnie w podróż,pokazał mi siebie swoje chore ciało które cierpiało,i widziałam że i jego dusza była tym zmartwiona i powiedział mi , zobacz teraz mnie nic nie boli jest mi dobrze i jestem szczęśliwy, i któregoś dnia ja będę tym kogo zobaczysz odchodząc z tego świata i z tego ciała, i mi to wystarczy, ale i tak tęsknie,lecz pracuję nad sobą i cieszę się , że ja czasem mogę pomóc innym
freya,i ja ciebie mocno ściskam wysyłam ci ogromn a ilośc białego światła niech cię wypełni miłościa,dziekuję ci