www.polana.fora.pl

Witajcie, chciałabym się podzielić z Wami rzeczy dotyczących moich snów które nękają mnie odkąd jestem dzieckiem. Często śnią mi się duchy, nie tylko bliskich którzy odeszli, ale również sąsiadów czy ludzi całkiem obcych, nieznanych mi, wyglądających jakby pochodzili z innych epok (charakterystyczne stroje dla danego okresu czasu). Pierwszy taki sen gdzie nawiedzała mnie w snach sąsiadka przydarzył się mi tuż po jej śmierci 14 lat temu (miałam wtedy ok 7 lat), była ona jedyną zmarłą osobą która śniła mi się przez długi okres czasu, w końcu nie wytrzymałam bo bardzo się bałam i opowiedziałam o tym mamie... wtedy jeszcze dało się mi wmówić że to tylko sen i nic więcej znaczącego, żebym się nie przejmowała, ale niestety częstotliwość snów z moją zmarłą sąsiadką coraz bardziej mnie jako dziecko przerażała, wreszcie moja mama się zdenerwowała i poszła tej sąsiadce zapalić znicz na jej grobie i od tamtego czasu (czyli od ok 8 lat) nie przyśniła mi się ani razu. Wtedy w końcu zorientowałam się że sąsiadka najzwyczajniej potrzebowała mojej modlitwy.
Dodam że nie jestem osobą szczególnie wierzącą, wierzę w Boga i jego obecność, ale tym bardziej wierzę że my jako dusze po śmierci wracamy do do zregenerować siły i odradzamy się na nowo.
Po tych wszystkich zdarzeniach miałam jakiś czas spokoju, natomiast coraz częściej wyczuwałam u siebie w domu czyjąś obecność, nie chodziło tutaj o obecność kogoś z rodziny, wyczuwałam jakby wyższy byt (nie wiem jak to wytłumaczyć), energię która nie pochodziła od nikogo z domowników.. najczęściej się to objawiało kiedy byłam sama w domu lub w nocy kiedy próbowałam usnąć, nie była to jakaś zła energia tylko odczuwałam takie ciepło.. jednakże bałam się i wtedy jako 13-14-latka wmawiałam sobie że jestem jakaś pokręcona i dziwna i że naoglądałam się za dużo horrorów a do tego że wierzę że duchy istnieją moja wyobraźnia wyolbrzymia, jednak nie, ewidentnie czułam coś często obok siebie, takie masy energii, właśnie wtedy zetknęłam się po raz pierwszy z książkami o tematyce dusz, śmierci i itp i na swój sposób przetłumaczyłam sobie że to mój opiekun. Jednak strach pozostał, bo czasami chciałam żeby ten ktoś się ujawnił i pokazał swoje oblicze to za chwilę w myślach krzyczałam "nie, nie pokazuj mi się, boję się ciebie" i nigdy nic nie zobaczyłam.

Kolejny przełom w moim życiu miał miejsce w 2005 roku, kiedy to w lutym zmarła moja babcia ze strony taty, była to śmierć niespodziewana, zawał serca w nocy, caly dzien w szpitalu i tego samego wieczoru kolejny zawał i smierć Sad

do dzisiaj nie zapomnę tego telefonu w nocy po godzinie pierwszej... byłam w totalnym szoku bo nikt nas nie poinformował że babcia jest w szpitalu, miałam żal, płakałam do samego rana, zwłaszcza że tym bardziej czułam się winna bo wcześniej z babcią się kiedyś pokłóciłam i jej nigdy już więcej nie zobaczyłam ani nie przeprosiłam za swoje zachowanie, do dzisiaj siedzi we mnie poczucie winy.. zwłaszcza że byłam babci ukochaną wnuczką, taką ukochaną że ją zraniłam i nie zdążyłam przeprosić Sad

czekałam po jej śmierci na jakiś znak, jakiś sen, cokolwiek... lecz nic takiego się nie wydarzyło, dopiero w kilka miesięcy po jej śmierci zaczęłam miewać przykre sny z jej udziałem. Trwały one bardzo długo i od tych właśnie snów zaczęły się moje problemy. Mniej więcej każdy sen wyglądał tak samo, że byłam u babci lub ona u mnie, rozmawiałam z nią, bawiłam, chodziłyśmy gdzieś razem lecz za każdym razem miał ten sen taki sam koniec a mianowicie uświadamiałam sobie że ona przecież nie żyje i nie ma prawa tutaj z nami być i wydzierałam się wniebogłosy, często również przez sen.. co gorzej kiedy się z nich wybudzałam często miałam wrażenie że ona stoi obok mnie i mnie budzi Neutral

nie wiem czy zdawało mi się to tylko, ale miałam tak za każdym razem.. szturchanie mnie i otwierałam oczy..
Po tych snach zalała mnie cała fala innych, właśnie z udziałem zmarłych sąsiadów, pamiętam sen jak bawiłam się na podwórku i z komórki na dworze wyszedł sąsiad który od kilku lat już nie żył, ja się strasznie głośno darłam a on stał w takim ciepłym świetle uśmiechnął się i powiedział - nie bój się mnie, przecież nic ci nie zrobię - i się obudziłam tak samo jak przy snach z babcią - jakby ktoś mnie puknął w ramię...
Skąd wiedziałam że to duchy mi się śnią? Sama nie wiem, jakoś podświadomie w snach wiedziałam że to ludzie nie żyjący, zwłaszcza ci których nie znałam, których pierwszy raz na oczy w śnie widziałam, ludzie z różnych epok historycznych, najbardziej utrwalił mi się obraz małego chłopca z okresu II wojny światowej, charakterystycznie ubrany jak na tamte czasy, miał może ok 6 lat, krótkie spodenki, taka marynarka brązowa i czapeczka jaką kiedyś nosili.. patrzył na mnie smutnymi oczami i wtedy się obudziłam, otworzyłam oczy i znowu miałam wrażenie że ktoś nade mną stoi... Co gorsza, często takie sny z duchami miewałam jak najpierw przyśniło mi się że umieram i wychodzę ze swojego ciała i dopiero po moim wyjściu z siebie widzę je. Czasami jak sobie o tym pomyślę lub opowiadam komuś to czuję się jak kompletna wariatka, ale tak się u mnie dzieje...
Wiem że na pewno raz doświadczyłam oobe (nigdy tego nie praktykowałam, nie uczyłam się tylko dużo o tym czytałam) wyszłam z siebie, widziałam z góry śpiącą mnie głębokim snem, obok na łóżku moją młodszą siostrę, mamę, cały pokój pogrążony jedynie w światłach pobliskiej latarni.. nie trwało to długo bo 'coś' mnie wciągnęło z powrotem do ciała i się obudziłam, była godzina 3... było to dokładnie w sierpniu 2 lata temu.
Również w tamtym okresie miałam sen z moją drugą zmarła babcią, która zmarła w marcu 2009, był to naprawdę dziwny sen, tak wyrazisty, tak prawdziwy że naprawdę wówczas zdawało mi się że to dzieje się w rzeczywistości, dokładnie pamiętam każdy szczegół i detal tego snu. Byłam u swojej cioci w domu (tam gdzie pomieszkiwała również zmarła babcia) i poszłam do kuchni, a tam przy stole siedziała babcia i jadła jagody ze śmietaną.. wiedziałam że ona nie żyje ale się nie bałam, czułam niesamowity spokój ale jednocześnie straszne zimno Sad

zadałam kilka pytan babci : spytałam się jej jak tam jest, po drugiej stronie, niestety nie uzyskałam odpowiedzi, kolejne pytanie to kiedy ja umrę, babcia odpowiedziała że będę miała 76lat ale będę wiodła spokojne życie, pytałam się jej czy czegoś jej nie brak, a ona na to że brakuje jej ciepłych posiłków i trochę jest jej zimno, pytałam również czy życie każdego człowieka jest założone z góry a babcia na to że tak.. pytałam się również o to czy trzeba chodzić do kościoła aby pójść do nieba, a babcia na to że nie... po tych pytaniach poszłam do kuzynki do pokoju aby jej powiedzieć że babcia jest na dole, po czym przypomniało mi się że mam do niej jeszcze jedno pytanie.. chciałam się dowiedzieć czy już zawsze będę ze swoim ówczesnym chłopakiem jednakże się na mnie spojrzała i zniknęła.. i czułam już w swojej głowie że to znaczyło że nie.. i faktycznie, rok później już razem nie byliśmy. To był najbardziej dziwny sen, po przebudzeniu z niego również miałam wrażenie że ktoś mnie trąca w ramię i czułam czyjąś obecność.. wtedy naprawdę już chciałam iść do psychiatry żeby mnie zbadał bo to stawało się coraz dziwniejsze, te wszystkie sny, wrażenie że ktoś obok mnie jest, czasami wydawało mi się że widzę coś kątem oka (bo podobno najwięcej rzeczy właśnie kątem oka się dostrzega) do dzisiaj to mam.
Natomiast teraz jestem jeszcze bardziej wyczulona na obecność, sny stały się jeszcze bardziej częste i coraz bardziej wyraziste a za każdym razem umieram we śnie i widzę zmarłych. W lutym, kiedy w wypadku samochodowym zginął mój kuzyn.. pamiętam ten dzień, był to piątek, 4 luty i szłam na godzinę 17 do pracy.. przez cały dzień byłam wesoła, śmiałam się, rozmawiałam ze znajomymi z sieci, grałam, jednak po południu nagle pogorszył mi się nastrój, czułam się źle, ogarnął mnie chłód, niepokój, serce waliło mi dziwnie, pogoda również się zmieniła ze słonecznej nagle zmieniła się w ulewę, pomyślałam również wtedy o tym jak bardzo nie lubię lutego, bo dziwny miesiąc i często w lutym dzieją się dziwne rzeczy.. a następnego dnia dowiedziałam się o tym wypadku Sad

byłam wstrząśnięta. Przez następnych kilka dni chodziłam jak struta, dziwnie się czułam, miałam jeszcze większe wrażenie że ktoś jest obok mnie, jednak było to takie ciepło, jakby ktoś z rodziny... myślałam wtedy o moim kuzynie. Pamiętam noc, jak szłam spać po godzinie 3, położyłam się i czułam oraz słyszałam jak ktoś chodzi po moim pokoju w mieszkaniu gdzie wówczas mieszkałam we Wrocławiu, byłam przerażona, zmroziło mnie, nie mogłam się nawet ruszyć, nie byłam wtedy nawet w pół śnie bo dopiero co się położyłam i zgasiłam światło.. do rana nie zmrużyłam już oka, a odgłosy ucichły po 15 minutach.. ? Następne były już to sny gdzie przychodził do mnie, patrzał się na mnie i szedł dalej, przechodził obok, jakby chciał mi coś przekazać ale ja nie potrafię z siebie wydusić ani słowa w śnie, nie umiem sobie uświadamiać żeby o coś spytać... Kolejny sen był jeszcze dziwniejszy, spałam - taki pół sen i nagle otworzyły się drzwi i wszedł mój kuzyn, stał, popatrzył się na mnie jak leżę i odszedł.. co lepsze kiedy rano się obudziłam miałam otwarte drzwi od pokoju ;|
Później przez bardzo długi czas nic mi się nie śniło, miałam problemy ze spaniem, cierpiałam przez długi czas na bezsenność.. lecz sny z duchami powróciły kiedy wróciłam do domu i zaczęłam sypiać normalnie. Znowu śnili mi się rożni ludzie, sąsiedzi, babcie, znowu dziwne schizy nocne, wrażenie że ktoś obok jest i tak dalej...
Ostatni sen był szczególny, śniło mi się że umarłam, wyszłam ze swojego ciała, było tak bardzo jasno, jakby świeciło mocno słońce, tak ciepło i przyjemnie, poszłam do drugiego pokoju a tam zobaczyłam zmarłą babcię i Mateusza (kuzyna, który zginął), w takim miłym świetle... babcia siedziała na fotelu a on stał, popatrzyli się na mnie, oboje uśmiechnięci i spytałam się ich czy oni są wśród nas, pokiwali głowami że tak.. po czym wylądowałam w swoim ciele i się obudziłam. Lądowanie dość bolesne było bo później mnie bardzo plecy bolały, nie wiem czy to od snu czy od uderzenia mojej duszy w ciało.. trochę to głupie i dziwne, bo czuję się jak wariatka.
Dużo czytam na temat wędrówek dusz, życia pośmiertnego, czuję że mam predyspozycje do takich kontaktów, ale zupełnie nie wiem jak się rozwijać w tym kierunku, czuję się jakiś most... często wyczuwam mnóstwo energii, najczęściej tej dobrej, ciepłej.. wtedy podświadomie wiem że to chyba ktoś z rodziny robi sobie wędrówki.. sama nie wiem co mam ze sobą zrobić, o tych moich sennych głównie przygodach wie najbliższa rodzina, nikomu więcej o tym nie mówiłam bo by pewnie pukali się w głowę, wiem że wielu ludzi tak ma, ale zaczyna mnie to męczyć, bo nie potrafię sobie uświadomić snu i porozmawiać z tymi duszami..

Przepraszam że tak mocno się rozpisałam, ale nie wiedziałam jak krócej to ująć.. Proszę doradźcie mi coś, co mam robić ze sobą?
Pozdrawiam,
Edyta

Z wielką uwagą przeczytalam co napisałas.
Posiadasz pewien Dar.Dusze z Tamtąd o tym wiedzą i dlatego próbują sie z Tobą skontaktowac. Najłatwiej jest nawiazać taki kontakt we snie, kiedy otwiera sie pewien "kanał",gdzie sie spotykacie.
Myśle ,ze jesli pamietasz tak dokładnie te spotkania, to już po snie, w realu powinnas pomysleć o Duszy ze snu ,spróbować w swych myslach nawiązać jeszcze raz kontakt,pytając co mozesz dla Niej zrobic,czego chciała, o co prosiła?Wyrazic tzw.gotowosć pomocy.Być moze dostaniesz przekaz-myśl,lub w nastepnym snie przyjdzie jeszcze raz.

Myślę,że powinnaś ten Dar rozwijać w madry sposób i korzystac z niego niosac pomoc.Po prostu wyraź wewnetrzną zgodę na pomoc , nie bojąc sie tych kontaktów.
To sa piekne spotkania.Tez takie miałam po śmierci Mamy, ale po 3 latach ustały-przestała przychodzic.Bardzo tego załuje.

Dziękuję za odpowiedź Smile

Tak te sny, to sny które najmocniej zapadają mi w pamięć, bo najczęściej jak mam zwyczajny sen nie pamiętam go po jakimś czasie, a te stale są we mnie..
Jeżeli faktycznie jestem obdarzona tym darem to chciałabym go dalej rozwijać i pomagać innym ludziom, skoro zostałam nim obdarzona to jak najbardziej chcę go wykorzystać, nawet wewnętrznie czuję że to właśnie to co powinnam robić, tylko jak mam się za to zabrać? Co mam robić aby się dalej rozwijać?

Mam z drugiej strony jednak obawy, bo ten drugi świat trochę mnie przeraża mimo że wiem, że nie powinnam się tego bać.. więc tylko chyba strach mnie ogranicza. To już ciągnie się zbyt długo, żebym przestała zwracać na to uwagę, bo kiedyś miałam sytuację że nie skupiałam się na tym, odrzucałam te sny w niepamięć - ale chyba źle robiłam bo później były one bardziej wyrazistsze i nachalne, bałam się sypiać Sad

(to było po około 1-1,5 roku po śmierci babci w 2005 roku).