www.polana.fora.pl

Po serii oddechów przygotowujących, wyobraziłam sobie że lecę do mieszkania Dorotki. Siedziała na krześle tyłem do okna. Wyciągnęła do mnie ręce. Chwyciłam i pomyślałam "jak Ją teraz wyciągnąć, by nie widziała materialnych przeszkód w opuszczeniu mieszkania ?". I wtedy ku memu zaskoczeniu zobaczyłam, że ramy i szyby w Jej oknie zniknęły, została tylko nocna przestrzeń w otworze ściany. Uniosłam ją lekką jak pórko w powietrze i skierowałyśmy się w nocną przestrzeń. I znów zaskoczenie : gdy zbliżyłyśmy się do otworu okiennego, od niego, w ciemną dal prowadził tunel, półprzeźroczysty o ścianach jakby z elastycznej membrany i akurat o takim przekroju, by zmieścić nas obie. Na twarzy Doroty pojawił się radosny uśmiech. Pomyślałam cel : dom Mirka.
Ziuuuut... i już znajdowałyśmy się nad kratownicą małych uliczek z domami rodzinnymi.
Zuuuut... siedzący Mirek przodem do okna (rudawy fotel, albo naroże wersalki - czułam tapicerkę ?).

Dorota chwyta Mirka pod pachę z prawej, ja z lewej, jak było umówione. Krzyczę Mirkowi w lewe ucho : Mirek-Jola, parę razy. Dorota śmieje się z radości z tej całej akcji.
I już ziuuuut znów tym miękkim membranowym tunelem wprost na drogę leśną miedzy wysokimi drzewami, z Mirkiem między nami. Powtarzam głośno : czujcie kamyki, zapach żywicy. Mirek momentami jakby omdlewał i zaczynał się osuwać... ale dajemy radę. Dlugo to nie trwało. Jest odgałęzienie w lewo. Skręcamy i w perspektywie widać wejście na Polanę.

Ognisko dość duże, zbliżamy się i dorzucamy po cienkiej gałązce. W trójkę stajemy przez Białym Niedźwiedziem siedzącym blisko niego, tym razem widzę Go ubranego całego na biało...
Mirek onieśmielony kłania się wg starej szkoły wychowania...
Siadamy z obu stron Niedźwiedzia na pniu.

Rozglądam się. Rozpoznaję Paula przed nami, wstaje z krzesła na którym siedział przy pieńku z trunkami i podchodzi zaciekawiony z uśmiechem. Uśmiecham się też, spoglądamy sobie w oczy, odczytuję informację, o którą zapytam na PW.

W różnych miejscach widzę porozrzucane pojedyncze osoby przemieszczające się do małych grupek. Dość dużo nas. Z pewnością kilkanaście. Niektóre też dorzucają gałązki w ogień.
Mam wrażenie, że widzę przez moment Mgiełkę głęboko zasłuchaną w swoje myśli, baardzo poważną.

Nagle scena zmienia się. Jestem obok Doroty w kręgu tańczącym wokół ognia i siedzącego obok Niedźwiedzia. Mirka nie rozpoznaję, Paula też.
Rzucam wzrok w kierunku Białego Niedźwiedzia nagle tam czymś przyciągnięta uwagą. Przed Niedzwiedziem kobieca sylwetka, z głową wtuloną we własne ramiona, na Jego kolanach. Płacząc opowiada coś i skarży się żałośnie, w rozpaczy... Niedźwiedź głaszcze ją łagodnie po głowie, uspokaja... pociesza...mówi coś...
Ident jakbym poczuła, ale chyba nie powinnam go podawać.

Zwraca też moją uwagę naprawdę bardzo szczupły i wysoki młody mężczyzna stojący samotnie w lekkim oddaleniu. Zamyślony...
O ! Jest i uśmiechnięta buzia Imy ! Kurcze, taka od ucha do ucha Smile

Rozpoznajemy się, spotykamy oczami, ale buzia znika po chwili. Czuję, że często mnie wyklikuje... wibracje takie niestałe, czy co....?

Zmiana sceny. Tańczącego kręgu już nie ma.
Pojawia się winda nad ogniskiem i skądeś wiem, że będzie zabierać nas pojedynczo, albo po parę.
Winda ma jakby nie całkiem otwarte jeszcze drzwi i widzę, że poprzez nie SŁUCHAJCIE !!! sterującą stylem miotły tak, by go najpierw wsadzić do windy, widzę Szeptu !! Pojechała Smile

Natychmiast pojawia się nowy wagonik windowy. To mniejszy - pojedyczo, to większy - grupą, zabiera nas w górę...
Szukam Doroty, Mirka - nie widzę, ale nagle już jestem z Nimi w windzie, Mirek między nami.

Ziuuut... hol Centrum, rozległy jak wielka hala dworcowa... Stajemy. Na środku, przez moment miga mi znana twarz Monroe'a. Głupieję z zaskoczenia. Twarz znika.
Na przeciw wejścia w dalekiej głębi, widzę otwór korytarza prowadzący dalej. Jakbym skądeś wiedziała, że po bokach korytarza jest mnóstwo pokoi do rozmów indywidualnych.
Przed nami wyrasta konsola z holograficznym ekranem i starszym mężczyzną stojącym obok niej. Jest w jasnych długich szatach. Mirek znika nam z rąk i staje przy tej konsoli i mężczyźnie.
My z Dorotą, wogóle się nie umawiając, kierujemy się w korytarz. Wchodzimy po chwili w jakieś drzwi po lewej, Ja w swoje, Dorota w swoje.
Ale gdy jestem już w pokoju widzę, że następnego pokoju nie odgradza od mojego żadna ściana.
Tak więc ja już siedzę przy biurku, za nim mężczyzna. Widzę z prawej Dorotę, też już siedzi.
Myślę sobie "dlaczego mam mężczyznę, kobiet tu nie ma??" Klik i już obok siedzi i kobieta i obydwoje śmieją się do mnie i z mego "kwotowego" myślenia Wink

Dochodzi do mnie krótki urywek rozmowy Doroty z Doradcą : ma od zaraz drastycznie ograniczyć palenie, bo jak nie, to bardzo odbije się to na Jej zdrowiu. Więcej już do mnie nie dochodzi - i słusznie w końcu Idea

A 'moi' mówią m.in. tak : to rok porządków dla wszystkich, dla ciebie też. A pierwsze co do zrobienia, to wysłanie zaległego dokumentu - ileż można tak zwlekać! - Resztę przemilczę Wink

Po niezbyt długim czasie, spotykamy się z Dorotą na korytarzu i wracamy do holu, Mirka nie widać, chyba wykliknął ? Sad

i postanawiamy Centrum trochę pozwiedzać... Wchodzimy do jasnej, dużej, wysokiej sali a tam przed nami przy przeciwnej ścianie olbrzymi, przeźroczysty, owalny zbiornik z... przecudą rafą koralową. Zbliżamy się bez stawiania kroków i.... wnikamy tam. Wygląda jak ta najpiękniejsza autralijska rafa koralowa Smile

Poruszamy się w wodzie jak w zwyczajnym powietrzu, tańczymy, kręcimy się jak frygi między dziesiątkami odcieni kolorów rafy, kładziemy się przez chwilę na małej miękkiej zielonej łączce, chłonąc zachwycone piękno tego miejsca.

I nagle... szalony pomysł, jakby wspólny : "polecimy?" - "polecimy!" i już trzymając się za rękę (Dorota z prawej) poprzez akwarium z powrotem, miękko przenikamy kopułę Centrum i... Ziemia maleje, oblatujemy ją dookoła zachwycone taką możliwością, a potem chwilę unosimy się nad drugą stroną Księżyca, lecz jakoś mi zimno i wracamy zaraz do holu. W głównych drzwiach do Centrum widzę przejrzysty tunel do powrotu.
Ziuuut, prowadzi nas do mieszkania Doroty. Dorota zostaje, a ja już całkiem na skróty, bo czuję, że zaczyna dokuczać mi już bezruch ciała, po prostu otwieram oczy na moją ziemską rzeczywistość...

Jolu nic nie pamiętam. Muszę sam zacząć trenować. Aż do skutku.
Opis fotela się zgadza. Lezałem na łóżku na przeciw fotela. Pewnej chwili usłyszałem delikatne stukanie w okno. Po 23:30 gdy moja podświadomość nadal nic nie widziała, przewróciłem się na bok i zasnolem.

leżołem aż zasnołem

ej Ty ej Ty, gwarą pojechał

Czy ja dobrze widzę, że nasza Polana zamienia się w Śląsk ? Very Happy

w sumie śląska tu dużo - górnego i dolnego, za to chyba jeśli biega o wybrzeże to ja jedynaczka

Jak to

?

Wybrzeże ogólnie to jeszcze Karolinka k/Szczecina, Słupsk, gdzie jest dom i rodzina Dorotki i jeszcze Ania Derbi z Gdańska Orunii. To tyle co pamiętam. Może jeszcze Ktoś...

ani Szczecin ani Słupsk to nie wybrzeże, choć w miarę blisko - ze Szczecina 100 km do morza, ze Słupska bliżej. O osobie z Gdańska nic nie wiem

niesamowite Smile

ja znowu gdzieś się zapodziałam i dupa blada - zazdroszczę Wam

A ja zapomniałem o tym locie, byłem na imprezie i kolo 22 wywalało mnie gdzieś w górę gdzie byłem na skraju lasu, piękne kwiaty i ten zapach... Ahh i po prawej stronie obok drzewa zobaczyłem wielką skrzynię świecącą się złotem, podzeszłem bliżej i zobaczyłem pełno kolorowych kulek, większość z nich była taka indygowa, fioletowe, były też czerwone itd, ale wszystkie kolory jakies takie przyblakłe.. myśle nie ma nic świetlistego i buum wyskoczyła złota kula którą otworzyłem i troszke napełniłem się miłością, wzleciałem wyżej jakby do miejsca gdzie znajdują się Opiekunowie i sobie wróciłem.. bo tak nie wypada być zamyślonym na imprezie i latać sobie w kosmicznych dziwactwach Razz