www.polana.fora.pl

Proszę Szanownych Podróżników o zamieszczanie swoich relacji w tym miejscu. Te, które zamieszczone już zostały gdzie indziej - przeniosę tu Smile

Do centrum wybrałam się po drugiej w nocy.Ku memu zdziwieniu do powrotu minęła równa godzina.

Pomimo późnej pory trudno było mi się skupić,ze względu odgłosów domowników.To ktoś kaszel,to wstawał do łazienki,zapalał światło...

Przy pierwszej próbie,nie mogłam wejść na Polanę. Drzewa stawały murem,nie chcąc mnie przepuścić.Widziałam z oddali dogasające ognisko...

Za drugim razem zmobilizowałam siły,skupiłam się i poszło łatwiej.

Przywitałam się z Indianinem.Po prawej stronie spała,na siedząco ze spuszczoną głową Dorotka.

Dorzuciłam drwa,żeby ognisko porządnie zapłonęło.Usiadłam obok śpiącej.Wołałam Dorotko,Dorotko obudź się...

Po chwili zobaczyłam na ścieżce pomiędzy drzewami jakieś poruszenie.Kilka osób szło na Polanę.Gęsty welon jasnej energii,ciągnąc za sobą.Na czele szła Sówka.Czy to Ewa Fortuna też przyszła?Na końcu kroczyła Anja.

Dziewczyny usiadły przy ognisku.Rozglądałam się też za Mirkiem.Dorota wciąż spała."Niech śpi"usłyszałam głos Grey.-"Potrzymam ją za rękę" odpowiedziałam.

-"Kiedy będziemy skakać ku górze,razem z iskrami?-zapytałam.
Grey się uśmiechnęła i powiedziała- "Czarna jest dzisiaj bardzo niecierpliwa.Spróbuj skupić się na szczegółach na tym co widzisz"

Popatrzyłam więc po towarzyszach.Z brzegu siedziała Anja,troszkę speszona,niepewna.Chyba w niebieskich jeansach.
Druga kobieta,blondynka.Ciężko mi było ją określić.No i najbliżej Indianina,Sówka.Włosy,czy z odrostami?Na końcach brązowe,przechodzące troszkę w rudawe,kasztanowe.

Za plecami mignęła mi postać i dołączył do nas mężczyzna.Wysoki,szczupły,ciemnowłosy.Paul?

"No dobrze"- powiedziała Grey.Zrozumieliśmy to jako znak by utworzyć krąg wokół ogniska.
Pojawił się też Mirek.Uśmiechnęłam się i powiedziałam,że zgodnie z obietnicą będę trzymać Go za rękę.Z drugiej strony trzymałam Sówkę.Kolejno stał wysoki mężczyzna,blondynka,Anja.

"A więc sześć osób"- pomyślałam.Martwiłam się o Dorotkę,która wciąż spała.Rozglądałam się też za elwą,ale nikt już nie przyszedł.Wdług wskazówek,pochylaliśmy się i wyrzucaliśmy ręce w górę.Tak trzy razy.Po kolei skakaliśmy nad ogniskiem.

Zostaliśmy w trójkę.Ja,Mirek i Anja.Niepewni kto ma teraz skoczyć."Dobrze,więc teraz ja skaczę,a Wy też zaraz za mną"-powiedziałam.

Jakoś ciężko mi było polecieć z iskrami,więc wyobraziłam sobie windę.
Gdy już byłam wysoko,widziałam jeszcze na dole małe postacie Mirka i Anji.

Jak było mówione,na górze czekał na mnie opiekun.Był przyjaźnie nastawiony i uśmiechał się.Twarz Jego okalały jasne kręcone włosy.

"Oto Twoje drzwi"- powiedział opiekun.Jasne solidne,wysadzane dużymi czerwonymi kamieniami.Obok stała jeszcze jakaś nieruchoma postać.Zawahałam się,nie wiedząc czy się przywitać czy nie.Czy to faktycznie jakaś postać czy tylko rzeźba?

Drzwi,przy otwieraniu,lekko zaskrzypiały.Poprosiłam opiekuna,żeby mnie poprowadził przodem do kryształu.Zdziwiłam się gdy powiedział,że będziemy lecieć."Lecieć"- zapytałam z niedowierzaniem.

No i polecieliśmy.Rozglądaj się rozglądaj- pomyślałam.Ciężko mi było się jednak skupić.Widziałam złote ramy,czy to były obrazy na ścianach?O i kinkiety,jasne dające dużo światła.Z przezroczystym zwisającymi kryształkami.

Jeszcze delikatny zakręt i znaleźliśmy się w okrągłym "pokoiku".Na środku,na hm na czymś tam złotym (pamiętam,że był tam wyrzeźbiony winogron)...stał duży niebieski kryształ.

Reszta podróżujących też tam była.Zdziwiłam się,bo myślałam,że każdy poszedł w stronę własnych drzwi."To Ty ich tu wszystkich przywołałaś"-powiedział opiekun.

Następnie położyłam dłonie na krysztale,w miejscu wgłębień.Najpierw otoczyła mnie delikatna niebieskawa mgła,później już była biel,puszysta biel chmur...

"I co dalej i co dalej?"- zastanawiałam się.
"Pytanie".
Tylko,że właściwie to nic sobie nie przygotowała.No dobrze,skup się i pomyśl nad pytaniem - mówiłam sama do siebie.

Już w odpowiedzi usłyszałam - "Nie potrafisz cieszyć się z tego co masz.Inni mają w życiu ciężej,a potrafią walczyć (tu skojarzenie z Agą,hm...?)
Wiara,wiara,wiara...
Otwórz serce na swoje dzieci i kochaj je"

Zapytałam jeszcze opiekuna czy zobaczę Tu, kogoś ze swojej rodziny.Kogoś kto odszedł już od nas.I nie wiem czy to za sprawą sugestii czy naprawdę,zobaczyłam wyżej,tam tam w górze,postać mojego kuzyna.Pomachał do mnie wesoło ręką.Nim jednak zdążyłam odpowiedzieć już gdzieś mi to wszystko zaczęło uciekać,otworzyła się przestrzeń pode mmą i zaczęłam wracać.

Opowiedziałam jeszcze opiekunowi,odprowadzającemu mnie do windy o odpowiedzi jaką dostałam na pytanie."Tak,to piękny przekaz"- usłyszałam.

pięknie. Mi nie wyszło, chyba za bardzo się spięłam koniecznością zobaczenia innych.
sama nie wiem, bo i z energią z dołu i z góry nie było problemu, dotarłam na Polanę, przywitałam się z Indianinem, palił fajkę.
Nawet bez windy się obyło
u góry od razu spotkałam Najmilszego, był bardzo realny, od razu wziął mnie za prawą dłoń.
Troszeczkę dalej zobaczyłam grupkę "naszych", wszyscy stali w skupisku, na takim przejsciu - korytarzu jak często są na lotniskach - tworzone przejscie z taśmy i tylko rozpoznałam Sówkę, była bardzo ozywiona
Spytałam Najmilszego dlaczego tu jest, odpowiedział, że przecież mi obiecał, uśmiechał się swoim pięknym, słodkim uśmiechem
i koniec
nie doszłam do grupy, denerwowałam się kto jest kim, był jakiś wysoki mężczyzna, krótko obciety - pomyślałam, że Mirek, a potem, że to może Paul i na tyle te rozważania mnie skonfundowały, że... zasnęłam
Wyobraźnia szwankowała, muszę z kimś potrenować

Dodam, że przed chwilką tam wróciłam i nie było najmniejszych problmów. Dorzuciłam do ognia, indianin stał, uśicsnęłiśmy sobie dłonie. Windą wjechałam do góry, drzwi, kryształ, nie tylko położyłam na nim dłonie, ale cała się przytuliłam, by jego energia na wskroś mnie przeszła.
Gdy szłam do drugich drzwi zobaczyłam Najmilszego, przytuliliśmy się do siebie, ale nie poszedł ze mną do głównego pomieszczenia, sama otworzyłam drzwi i tam weszłam.
Podszedł zaraz do mnie uśmiechnięty mężczyzna, spytał, co mnie sprowadza, zaczęłam mu mówić. objął mnie za ramie i podprowadził do miejsca, gdzie usiedliśmy. Powiedziałam, że potrzebuję pomocy, jak działać, aby osiągnąć harmonię we wszystkich dziedzinach życia, ale w taki sposób, żebym mogła to osiągnąć zważywszy na mój stan fizyczny i psychiczny. Uśmiechnął się i pokiwał głową, potem przytulił mnie i poszłam. Acha powiedział, żebym na powrocie też się przytuliła do kryształu i przychodziła do niego codziennie się tulić. Za drzwiami czekał Najmilszy, podszedł do mnie i powiedział, że mnie kocha, odparłam, że nareszcie mi to powiedział, odrzekł, że nie raz mi mówił tylko nie słuchałam, przytuliliśmy się do siebie, potem, a może przedtem przytuliłam się jeszcze raz do kryształu i wreszcie otworzyłam drzwi - były do dołu jak klapa - widziałam z góry ognisko i zeskoczyłam - widziałam siebie jakby z boku, jak macham do indianina i odchodzę do lasu.

Czaarna ,dziękuje , Ty wiesz za co to niesamowite i takie piękne Exclamation

Aga ,udało Ci sie Exclamation

Nie odpuszczę , będę próbować do skutku " tylko trening czyni mistrza " Wink

Tyle mi się pozmyślało i na Polanie i w Centrum, że nie wiem...
Agę nagle z Jednym Takim w powłóczystych szatach z holu Centrum Planowania przeniosło do Centrum Uzdrawiania, a mnie za nią tam wyrzuciło na moment podglądactwa... kiedy ja to spiszę ?
Posadzono ja jakby na tronie, pojawiła jej się na czole srebrna opaska i skądeś wiedziałam, że chodzi o jej stawy...

Nieznany przystojny szatyn/blondyn (?) miał koszulkę z napisem Sorrow na plecach...

Dorotka pojawiała się i znikała na Polanie. Jakby zapominała co już zrobiła i za każdym pojawieniem się dostawiała na pieńku następne termosy... Wink

Widziałam Mgiełę, w ręce miała długopis, z którego leciały wściekłe iskry... wypełniona była świętym oburzeniem Wink

Zaskoczyła mnie Sara, która pojawiła się nagle obok mnie w CP kiwając wymownie głową, gdy pan w bieli mówił, że najnajnajważniejsze w tym roku jest radykalne wybaczanie... Jakby się znali... podejrzane Wink

Ident Ajny pojawił mi się na Polanie jako niewysoka ciemnowłosa...
Mirek ciągle powtarzał na Polanie : kurcze mnie tu nie ma, cholera, mnie tu nie ma, zaś w Centrum szybko wzięty został w holu na bok do miejsca, gdzie stał jakby automat do gry z ekranem, bo chciał bardzo dowiedzieć się o początek Stworzenia... gapił się w ekran gdzie wyświetlane były obrazy prapoczątku... bardzo szybko pyknął pojawiając się koło niego Sorrow też tego ciekaw...
Paul siedział smutny na Polance mówiąc/myśląc do siebie : "Mam coraz mniejsze przekonanie do Polany..."
Czy Elwa jest blondynką leciutko przy kości ? Bo taka niebieskooka dziewczyna z lekko nieobecnym wyrazem twarzy podziwiała niebiesko-różowe poduszki Imy.

Do Centrum udaliśmy się inaczej niż się spodziewałam, albowiem zobaczyłam, że wszyscy razem unosimy się w wieńcu trzymając się za ręce (?)
Migiem stanęliśmy na posadzce holu tuż obok grupy czekających już na nas : na każdego z nas czekała co najmniej jedna postać...

Jeśli jakiś szczegół opisu mi umknął, to uzupełnię.

wow
no nieźle, to dopiero historia ile sie działo

Oj tak działo się ,działo dużo fajnych rzeczy Wink

Jolu przy kości troche to tak ,ale oczy czarne i ciemna głowa.

To nie Ty... a brunetka jaką widziałam była szczupła... Czy Ty marzysz taką być ? Jeśli tak, to mogłaś być taką jaką CHCESZ być Smile

Może Ktosia niebieskooka i blond się jeszcze 'przyzna' ?

Jolu ale ja spałam ,co prawda próbowłam ......

jak się cieszę że Wam się udało , to jest piękne co opisujecie

Przy takich wielkościach składników otoczenia, ocenianie wzrostu bywa zawodne, przecież wystarczy niedoszacować parę centymetrów...

Czyli ile razy widziałam brunetkę, niezależnie od tego czy wyczuwałam ident, czy nie - prawdopodobnie byłaś to Ty Ajno... Smile

'Parowały' z tej postaci wieeelka ciekawość i radosne podniecenie, takie dziecięce, owinięte dookoła wewnętrznego idealizmu Smile

Chyba odważę się ujawnić teraz moje domniemania : nasze zbiorowe wibracje polanowe jak na razie nie za bardzo "konweniują" z sąsiednimi. Może dlatego Twój Opiekun miał problemy z utrzymaniem kontaktu z Grupą w poprzedniej wyprawie.

Martwi mnie słabo widoczna dla mnie obecność Mgiełki... jakby Jej umysł był zaambarasowany wieloma intensywnymi myślami...
Kurcze, to chyba mnogość spraw na głowie---

PS. Acha, przy siedzącym zamyślonym Paulu przez chwilę widziałam stojącą Ewcie Fortunę. Nie widać było, by wybierała się dalej. Jakby tylko wspierała Paula Smile

Witam,

zaambarasowana glowa - umysl, pozwolil mi na wedrowke w ognisko i pozostanie w Ogniu, w celu odetchniecia, wywalenia zbednych juz mysli do niczego niepotrzebnych.
Natomiast kiedy juz zasnelam, to znowu zaczelam zalatwiac swoje sprawy...ech.
zobaczylam krysztal i dzida i biegiem w jego strone, przytulilam sie i slysze gdzies z tylu
- tej Pani proponujemy w koncu odpoczac, wszystkie sprawy załatwione.
wiec oparlam glowe wypatrujac wszystkich i i zasnelam w krysztale....
to mi sie wypodrozowalo!!!!!

buziole