www.polana.fora.pl

Gdzie sen się kończy?
Gdzie jawa się zaczyna?

Monoceros? Rinocerus? Unicornus? Jednoróg? Głoworożec? Koniopodobna Antylopa? Smukły Nosorożec? Zwiewny Rumak? Złotokoń? Turolew? Bykoosioł?

Pewnego letniego poranka, na leśnej polanie, wśród dzikich jabłoni, spacerował młody jednorożec.
Jak biaława chmurka, zlewał się w jedno z wszystko otulającą mgłą.
Złotymi stopami muskał wilgotną rosę i wsłuchiwał się w szelesty, pomruki, melodyjne świergoty.
Las nigdy nie zasypia i nie budzi się.
Zarówno w dzień, jak i w nocy, pozostaje lasem.
Jednorożec zawsze jest jednorożcem.

Ludzie zawsze poszukiwali jednorożców – z różnych powodów (ciekawość, chęć zysku, pragnienie poprawy zdrowia, dążenie do sławy, motywy religijne). Badacze najczęściej przypisują jednorożcom znaczenie baśniowe, mityczne, czarodziejskie, a zwłaszcza symboliczne. Hebrajski re’em, oznacza majestat i siłę. Indyjski kartadzonos, uosabia łagodność. W Tybecie znany jest delikatny, skory do zabaw serou (albo Tso’Po). Średniowieczne bestiariusze (wykazy nieokreślonych, budzących strach, zwierzopodobnych istot) uczyniły z jednorożców stworzenia gwałtowne i okrutne, ulegające jedynie Bogu. Arabowie sądzą, iż jednorożca można spotkać wyłącznie w świątyni w Mekce. Jednak widywano go w Mongolii, Persji, Babilonie, Asyrii, Chaldei, Skandynawii, Kanadzie, Polsce, na Florydzie i w wielu innych miejscach. Jednorożce opisywali: Dżyngis-Han, Wertromannus, Vertherma, Arystoteles, Solinus, Strabon, Magnus, Herodot, Elian, Pliniusz, Wergiliusz, Hereford, Cezar, Huc, Latta, Hawkins, Dappe, Shepard. Święty Ambroży głosił: „Tymże jednorożcem jest jedyny Syn Boga”. Jedną z najstarszych form jednorożca reprezentuje chiński gilin (ch’i-lin), który wyłonił się z Żółtej Rzeki na oczach cesarza Fuxi (Fu-Hsi), około 3000 lat p.n.e. Chiński gilin obrazuje dobroć oraz umiejętność rozsądnego administrowania i nigdy, nikogo, nie straszy swym mocarnym rogiem (jak dobry władca nie zagraża swym podwładnym).

Współcześnie wyreżyserowano filmy, spektakle teatralne i napisano książki, których bohaterem są jednorożce. Nie wszystkie te dzieła adresowane są do dzieci. Dużo ludzi kolekcjonuje figurki i wizerunki jednorożców – ponoć to sprowadza szczęście. Czy jednorożce naprawdę istnieją? Poważna nauka odpowiada: A dlaczego nie? Wszyscy mogą zobaczyć jednorożca, ale nie każdy go widzi.

Młody jednorożec schylił się z gracją,
wziął jedno z opadłych, ale chyba jeszcze nie w pełni dojrzałych dzikich jabłek
i schrupał je ze smakiem.
Ylim podskoczył dwa razy, po czym wolno poszedł przed siebie. Wkrótce osiągnął obrzeże zagajnika. Spojrzał daleko. Gdzieś tam, poza jasnopomarańczowymi obłokami mgły był Ogród. Dlaczego dzisiaj mgła zadziwiała takim kolorem?
Z ludzkiego punktu widzenia, jednorożce jedzą bardzo mało, jedno albo dwa jabłka i trochę igliwia w zupełności wystarcza, żeby się pożywiły. Natomiast nieustannie piją: rosę, mgłę, wodę z czystego powietrza – ale nie spożywają wody w prostej formie (np. ze strumyka). Mimo tak nieskomplikowanego odżywiania się, mają ogromną siłę i niezwykłą wytrzymałość. Jednorożce żyją w parach, tylko wyjątkowo gromadzą się w większej ilości. Ich trwanie podlega innym prawom upływu czasu niż prawa ziemskie – w porównaniu z nami żyją bardzo, bardzo długo. Przy tym doskonale wszystko pamiętają, więc mogą nas niejednego nauczyć. Za wzorcową, od starożytności powszechnie znaną postać jednorożca należy uznać wcześniej wspomnianego chińskiego qilina (ch’i-lin; qi-lin), ucieleśniającego równowagę yin-yang: qi to pierwiastek męski, a lin żeński. Jest on także manifestacją jedności pięciu żywiołów i pięciu cnót, a na jego maść składa się pięć kolorów. Przedstawiany bywa z głową smoka z jednym rogiem, grzywą lwa, ciałem jelenia i ogonem wołu. W sztuce Chin pokazywany jest wraz z wielkimi mędrcami i nieśmiertelnymi, zaś umieszczenie osoby na grzbiecie owego qilina świadczy, iż odznacza się ona wszelkimi przymiotami i dobrze rozumianą sławą. Takaż osoba, jedynie alegorycznie znajduje się na jednorożcu – bowiem w praktyce, nikt nie może na nim usiąść. Chiński jednorożec uosabia dobrą wolę, szczęśliwe i długowieczne życie, rozumne zarządzanie: krajem, rodziną, a zwłaszcza samym sobą.

Jest taki starodawny wiersz: „Tysiąc czerwonych lotosów chroni ciało, kiedy siedzi się okrakiem na czarnym jednorożcu. Widząc to, miriady demonów odchodzą, by się ukryć...”

Szerokimi nozdrzami wciągał powietrze i badał…
Przymrużone niebieskie oczy nieruchomo spoglądały w dal…
Stał tak do chwili, gdy słoneczne promienie majestatycznie wychynęły spoza koron drzew
– ale mgła wcale nie znikała.

Kiedyś, jeszcze w Erze Błaznów, Czarodziej Alart Starszy, przybrał postać pięknej, młodej dziewczyny i wybrał się do lasu obserwować jednorożce. Wtedy to zauważył, że jedzą one igliwie. Ten Czarodziej chciał posiąść siłę jednorożców, więc po powrocie do domu zjadł więcej niż pół worka igliwia, przyniesionego z wyprawy. Oj, jak on chorował! A fakt ten, ku przestrodze potomnych, opisał w Księdze Nieustannego Śnienia, jeden z najzdolniejszych uczniów Czarodzieja, Blarus Pierwszy.

Ylim skierował swój srebrzysty alikorn w tę samą stronę, w którą patrzyło Słońce.
Podskoczył dwa razy i ruszył w stronę Ogrodu.

Róg jednorożca, zwany alikornem, zawsze uznawano za doskonały probierz wszelkich trucizn i jednocześnie stanowił na nie uniwersalne antidotum. Nie należy się więc dziwić, iż był to towar bardzo usilnie poszukiwany i ceniony nie tylko przez koronowane głowy czy inne ważne osoby obawiające się zamachów na swoje życie: pragnęli oni posiadać wykonane z alikornu osobiste naczynia, stosując je do wykrywania zatrutego wina. Trzeba nadmienić, że w naszych czasach, nie przybladła atrakcyjność alikorna – ale kto dzisiaj byłby w stanie „złowić” jednorożca?! Przecież nawet zobaczyć tę istotę nie jest łatwo.

Alikorn, róg jednorożca, tak naprawdę nie jest żadnym rogiem. Wcześniej podkreśliliśmy, że jednorożec nigdy nie zwraca swojego rogu w kierunku człowieka w celu uczynienia mu krzywdy. A zatem, dlaczego tak bardzo obawiano się spotkania z tą istotą? Może wynika to z faktu, iż niezwykle tajemniczy, zdobiący czoło jednorożca róg, nieomylnie wskazuje złe zamiary: zdradę, podstęp, nieuczciwość?

Alikorn nieustannie wiruje oraz zmienia kształt, dlatego jest różnie dostrzegany. Najczęściej bywa skręcony jak spirala i niezależnie od pory dnia czy nocy mocno jaśnieje.

Jednorożce w sposób naturalny gubią włosy ze swych puszystych ogonów. Właśnie te włosy (ale tylko znalezione – nigdy nie wyrwane siłą!) stanowią bezcenny skarb. Do czego mogą służyć owe włosy? Są niezbędne do dwóch spraw. Do jakich? O tym nie napiszemy. O tym może powiedzieć bezpośrednio tylko sam jednorożec. Czy powie? Tak, ale nie każdemu.

Miło zaskoczony zauważył wychodzącą mu naprzeciw Ylino.
Przybyła z Najdalszych Obszarów zwanych Złotymi Kręgami Nadzwyczajności.
Ylim spotkał już Ylino, kiedy uczyli się razem w Unilernosie.
Teraz oboje mieli otrzymać ZADANIA.

Już Blarus Pierwszy ośmieszał poszukiwaczy jednorożców za ich obłudę, ale też za wyszukaną przebiegłość. Mianowicie, namawiali oni długowłose dziewczęta, aby te udawały się do miejsc nawiedzanych przez jednorożce – i później rozczesywali ich bujne fryzury w nadziei znalezienia włosa z ogona jednorożca! Dziewczęta niezbyt dokładnie zdawały sobie ze wszystkiego sprawę, a poszukiwacze wymyślali bajeczne historie o czarodziejskich jednorożcach przynoszących szczęście wybranym młodym kobietom. Za ujawnienie tego faktu, Blarius Pierwszy otrzymał Duże Upomnienie od Wysokiej Rady Czarodziejów Północnego Kręgu Mocy.

Owszem, niejednokrotnie jednorożec kieruje swój róg w stronę człowieka, lecz właściwie nie wskazuje danej osoby. Jak już pisaliśmy, alikorn nieomylnie wykrywa niegodziwość.

A przecież w prawie każdym człowieku mieszka mniej lub bardziej uśpiona ciemniejsza strona świata. Sedno tkwi w tym, że można tę stronę świata kontrolować i jak najczęściej rozjaśniać. Trzeba tylko o tym wiedzieć i chcieć tak postępować. Tego uczą ludzi jednorożce, zwłaszcza przy pomocy swojego rogu. Uczą i pomagają, ponieważ wystarczy, żeby ktoś jedynie zobaczył alikorn i zło w nim zmaleje. Reszta zależy wyłącznie od człowieka, który jeśli tak postanowi, bezsprzecznie opanuje w sobie egoizm i hamujące samorozwój nawyki. Wówczas ujrzy Prawdziwego Jednorożca.

Jednorożce odwiecznie jawią się wszystkimi kolorami, a ich rogi stanową odbicie tęczy. Ludzie rozmaicie odbierają otaczające ich barwy, dlatego opisują jednorożce jako czarne, brązowe, złote, białe… Prawdziwy Jednorożec jest jakby ze Światła, a wibracja jego rogu przypomina Muzykę. W związku z tym, nie ma sposobu na opisanie w ludzkim języku jak wygląda jednorożec.

Jeden ze starożytnych nauczycieli tak zwykł mawiać do swoich uczniów: Czy wiecie że są ludzie, którzy nie widzą jednorożców? Tenże nauczyciel przypominał, że zobaczenie jednorożca jest najłatwiejsze w świątecznym nastroju. A więc – niech codziennie będzie święto.
Codziennie miejmy kilka chwil, aby spokojnie usiąść i pokontemplować chociażby o jednorożcach. Wtedy niechybnie zrozumiemy powagę ZADAŃ jakie one wykonują.

Pewnego jesiennego mglistego poranka,
ze wzburzonych morskich fal wyłoniły się dwie białozłote kule
i zniknęły w nadbrzeżnych wydmach.
Ylim z Ylino mignęli tak szybko,
że rezydująca na piasku bystrooka rybitwa nie zdążyła nawet zamrugać.

Dr Wojciech Łukaszewski – napisał kilka poczytnych książek o samorozwoju duchowym człowieka, jest wieloletnim wegetarianinem.
Kontakt: e-mail [link widoczny dla zalogowanych]